King Midas Sound – Solitude

Geplaatst op door

Eenzaamheid is een zwart gat. Het kost meer en meer energie en je wordt er steeds verder ingezogen. Zo is te horen op het gelijknamige album Solitude van King Midas Sound. Het begint met een – misschien wel symbiotische –relatie die eindigt, in You Disappear dat qua strekking vergelijkbaar is met Love Will Tear Us Apart van Joy Division. De comfort zone, die is niet meer. “I wonder who she is sleeping with now?”

Depressie en paranoia
Maar er is veel meer dan een verloren liefde. De reis die volgt eindigt met leegheid, verveling, depressie en paranoia. “Too much time on your own makes the eyes look hollow.” Ontreddering, zelfhaat, woede. “Looks a bit like anger, but I’m not angry, just empty.” Dat je op straat wordt gemeden door de mensen die je vroeger kenden. “Alone in a crowded place, alone with tears on your face.” Walging, onbestemdheid, angst – zo verschrikkelijk als die foto van de Japanse fotograaf Daisuke Yokota op de hoes van de plaat.

Bluebird
En ergens als de duisternis op z’n diepst is, komt King Midas Sound met het gedicht Bluebird op de proppen – van de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski.
“There’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I’m too tough for him,
I say, stay in there, I’m not going
to let anybody see
you.”

Afgrond
De weg naar de afgrond klinkt bij King Midas Sound ijzig koud: een grauwsluier van feedback en witte ruis met soms een enkele pianotoets of ergens een harp. Dalende tonen. Soms een rudimentair ritme. Solitude is beklemmend, er zit geen momentje luchtigheid in. Is dit nog wel muziek? Of ook een sonisch zwart gat dat alles absorbeert?

Sonische zwartheid
King Midas Sound is een project dat gaandeweg is uitgedund tot een duo: Kevin Martin, bekend van het dubproject The Bug en de hiphopnoise van Techno Animal, en de uit Trinidad afkomstige dichter/woordkunstenaar Roger Robinson. Eerst maakten ze nog pop, reggae en dancehal met dub- en industrial-randjes, samen met de Japanse zangeres Kiki Hitomi. Maar onder invloed van hun samenwerking met ambient-wizard Fennesz kwamen ze uit bij de sombere sonische zwartheid van Solitude.

Traag en zwaar
De stem van Robinson contrasteert met de abstracte geluidstapijten. Robinson klinkt traag en warm, zijn stem is zwaar en met een duidelijk Trinidad-accent. Hij leest rustig en zonder stemverheffing. In de mix zit zijn stem heel erg naar voren, zo dichtbij dat je af en toe schrikt als Robinson inzet. Maar verderop in de plaat – als de depressie meer en meer toeslaat – krijgt hij langzaam steeds meer echo op zijn stem. Subtiel. En op een gegeven moment, tijdens het nummer Lies, besluit hij er helemaal het zwijgen toe te doen.

Valentijnsdag
Valt er dan écht helemaal niks te lachen? Jawel, Martin en Robinson besloten in een vlaag van cynische humor om deze donkere plaat op Valentijnsdag uit te brengen. Om in stijl te blijven bespreek ik ‘m op Eerste Kerstdag, met daarbij de kerstwens dat de eenzaamheid in ons leven beperkt mag blijven tot de troosteloze luisterervaringen op deze geniale plaat!

–

–

Alle beste albums van 2019:

Laat een reactie achter