Young Fathers – Cocoa Sugar

Geplaatst op door

Na de grime-achtige rapplaat Dead uit 2014 en de meer op krautrock leunende White Men Are Black Men Too uit 2015, was het de bedoeling dat de Young Fathers wat ‘normaler’ zouden gaan klinken. Wat meer straightforward zou hun briljante muziek zeker een groot publiek kunnen bereiken. Maar dat draaide op niets uit. “I didn’t think that this whole ‘wanting to be more normal’ thing was going to work out. It was mission impossible”, zegt bandlid Kayus Bankole later in een interview. Op Cocoa Sugar klinkt Young Fathers gekker dan ooit , maar ook meer toegankelijk. Ze hebben nog nooit zoveel succes gehad.

Zo zie je maar: het motto van de VVD (‘doe eens normaal, man’) is nooit een goed idee. Eigenlijk hebben we een bovenstaand verhaal over Cocoa Sugar al eens eerder gehoord. Het overkwam de Amerikaanse band TV On The Radio ook. Dat leidde in 2008 tot Dear Science, de meest briljante plaat uit hun carrière. Dus… doe eens lekker gek, man.

Ontsporen
Dat het die kant uiteindelijk toch wel uit zou gaan bij Kayus Bankole (Nigeriaanse ouders, geboren in Edinburgh), Graham Hastings (geboren en getogen in Edinburgh) en Alloysious Massaquoi (als kind gevlucht naar Edinburgh), dat voelde je eind vorig jaar al aankomen. De single Lord ging aan Cocoa Sugar vooraf. Die begint heel ‘nornaal’ als een standaard-ballad met quasireligieuze teksten (“Lord don’t pay me no mind… this is my cross to bear.”) en gospelkoren. Dat zou niet misstaan in een finale van Heel Holland Zingt of iets anders X-Factor-achtigs. Maar vanaf driekwart minuut begint het te ontsporen. De koortjes blijven hangen, er komen elektronische grondtonen binnensluipen. De piano gaat vals lopen. Er komt een slepende metalige beat in. Heerlijk nummer en dat beloofde wat voor de rest van het album. Net als de albumtitel, een combinatie van bitter en zoet.

Patsers
Nou, de Young Fathers hebben niet teleurgesteld. Net als Lord, zijn veel nummers een volkomen logische combinatie tussen avantgardistische gekkigheid en pop, gospel en hiphop met catchy refreintjes en soulvolle koortjes. Luister maar eens naar In My View, dat overigens een hele duistere tekst heeft, een felle kritiek op machovertoon waarbij de Young Fathers zelf de machtswellustige patsers vertolken: “I really wanna take your honour. I’m writing blank cheques. I’m a greedy bugger.” Luister maar naar Turn en Tremolo. Of luister naar de afsluiter: het anthem-achtige Picking You.

Emo
Het wat blokkige Fee-Fi doet denken aan Fun Boy Three (weetjenog? die aftakking van The Specials, begin jaren ’80), met daaroverheen Afrikaans chants. Op Wow klinkt er een elektronisch stuwend ritme als op de eerste elpee van Suïcide. Gaat ook weer over assholes. Massaquoi zingt verveeld dat hij zichzelf het belangrijkst vindt en daarachter zwelt een koortje aan: “Ego, giving me what I need”.
Young Fathers zijn wars van machismo. Ze kunnen ook heel emo zijn. Dat is eigenlijk nog wel het stoerst. Dat is net zo’n paradox als hierboven, avantgarde klinken en toch toegankelijk zijn. Het beste verwoorden ze dat in de openingstrack See How: “I’ve never seen wicked ones face their fears, yet I’ve always seen brave men filled with tears.”

De Young Fathers maken op Cocoa Sugar de paradox tot feest. Of zoals ze zelf zeggen: “Halle-fucking-lujah!”

Alle beste albums van 2018:

Laat een reactie achter