Black To Comm – Seven Horses For Seven Kings

Geplaatst op door

Eng. Huiveringwekkend eng. Doodeng. Naargeestige nachtmerries, maar allengs steeds meer ‘comforting’ en eindigend in pure schoonheid. Dat is in het kort de samenvatting van het album Seven Horses For Seven Kings van Black To Comm dat in februari van dit jaar verscheen. In veel recensies wordt ‘ie beschreven als soundtrack bij een imaginaire horrorfilm, maar dat doet de plaat tekort. Een soundtrack impliceert dat de muziek ondersteunend is of op de tweede plaats komt. Maar Seven Horses For Seven Kings is daarvoor te urgent, te fijnzinnig en te origineel.

Black To Comm is het project van de Duitse geluidskunstenaar Marc Richter en dit is inmiddels zijn tiende plaat. Zijn ambient en dronemuziek is vaak dromerig en hypnotiserend, niet van deze aarde, maar vaak ook ongemakkelijk schurend. Maar zo luguber als op Seven Horses For Seven Kings heeft hij nog nooit geklonken. Hij gebruikt geluiden die je de stuipen op het lijf jagen: een crescendo van trage blazers, gekmakende pieptonen, ontspoorde orkestopnames, metaalgekletter, alarmbellen, gedruppel of gespetter, knarsende violen, white noise en veel tribale drums.

Meteen al aan het begin barst de hel los. Opener Asphodel Mansion is spookachtig en beklemmend, dat door die dissonante blaaspartijen echt ziekelijk wordt. In disbalans. Tweede ring van de hel is het extreme Miracle No-Mother Child At Your Breast, dat heel langzaam opbouwt en eindigt met niets – ja verschroeide aarde. Bij het vierde nummer Ten Tons Of Rain In A Plastic Cup wordt de sonische kwelling bijna ondraaglijk: scherpe drones die maar blijven aanzwellen en aanzwellen, soms vraag je je af waarom je hiernaar blijft luisteren maar je blijft nieuwsgierig –bijna gulzig – naar wat er nog meer gaat komen. Dat is bijvoorbeeld Licking The Fig Tree dat bijna comateus mooi begint met orgeltonen, waartussen zich een freejazz-saxofoon begint door te wringen. Fascinerend. Fly On You doet in al haar bombastische schoonheid denken aan het hele vroege werk van Laibach (Nova Akropola). If Not, Not begint met razende rituele ritmes, versterkt door een scheurgitaar en synths en spookachtig onderbroken door György Ligeti-achtige zangpartijen.

De stukken op Seven Horses For Seven Kings zijn geen losse soundscapes maar uitgebalanceerde composities met kop en staart. Ze bouwen langzaam op of af op een manier die elke post-rock-fan moet kunnen waarderen. En dat geldt eigenlijk ook voor de plaat als geheel. Seven Horses For Seven Kings begint met horror en ellende en langzaamaan worden de klanken prettiger, al blijft de sfeer altijd duister. Het album eindigt vervolgens met twee bijzondere stukken. Angel Investor is het nummer dat ik als eerste hoorde (in het programma X-Rated van Bob Rusche op de Concertzender) en waar ik meteen verliefd op was. Het is van onaardse schoonheid – niet hemels, want daarvoor is het te zwart, te surrealistisch – met z’n dromerige drones van orgelklanken die traag verspringen. Het doet denken aan Tim Hecker, maar vooral aan Here To Here (Double Headed Secret) van Coil – en ja, dan heb je me.

De laatste track draagt de mythische titel The Courtisan Jigokudayu Sees Herself In A Skeleton In The Mirror Of Hell en duurt meer dan negen bloedmooie minuten. Hier ligt misschien ook wel de sleutel van de hele plaat, want de titel verwijst naar een Japanse houtsnede van de courtisane Otoboshi. Zij is door haar ouders verkocht aan een bordeel en geeft zichzelf daar de naam Jigoku (hel). Ze draagt een kimono met prints van vuur en skeletten, als contrast met de lievige kimono’s en naampjes die alle andere courtisanes dragen. Dan leert een Zen-monnik die haar dat wij mensen alleen maar skeletten zijn, omringd door vlees dat ons man of vrouw maakt. Ze wil ze ook monnik worden – leven als een skelet. Maar haar leermeester raadt haar aan courtisane te blijven: vlees met een hartslag. Want de waarheid ligt niet in stijve ideeën maar in de eenvoud van het alledaagse leven. Het is een gloedvol nummer, met de boodschap dat hoop ligt in de hele kleine dingen in het bestaan.

Dat is wel even wat anders dan de horror en wanhoop waarmee de plaat begint! Seven Horses For Seven Kings is het indrukwekkende verslag van de weg naar hoop.

–

–

Alle beste albums van 2019:

Laat een reactie achter