Bon Iver – i, i

Onder de G, van Gekte en Genialiteit, daar vind je het laatste album van Bon Iver. De gekte zit ‘m bijvoorbeeld in de titels. Het album heet i, i en daarop staan nummers als Yi, iMi, U, Sh’Dia en RABi… alsof de poes op het toetsenbord is gesprongen. De gekte én de genialiteit slopen in de muziek op i, i, die het hele Bon Iver spectrum omvat, van de singersongwriter-in-houthakkersshirt-die-tussen-de-coyotes-in-Wisconsin-zijn-liefdesverdriet-uitschreeuwt-folk (anno 2008) tot het elektronische, experimentele en extremistische autotune-hiphop-meesterwerk Yeezus van Kanye West uit 2013 – waarvoor Bon Iver voor een groot deel verantwoordelijk was. Alles wat daar tussen zit of nog verder gaat hoor je terug.

Het levert een hele fragmentarische plaat op en lang niet iedereen kan Justin Vernon (de grote man achter Bon Iver) even goed volgen. Maar neem je de moeite om je in zijn muziek te verdiepen, dan kom je op deze plaat langs een aantal hoogtepunten. Holyfields, bijvoorbeeld (ja, die komma hoort in de titel), een vrolijk nummer vol van die typische hoge Bon Iver-uithalen. De track doet ergens wel een beetje aan Animal Collective denken. Daarna volgt de briljante trits Hey, Ma, U (Man Like) en Naeem. De eerste is fragiel melancholisch, de tweede somber – maar heeft wel een vrolijke jazzy piano van de hand van eighties-icoon Bruce Hornsby en de zoetgevooisde stem van soulzanger Moses Sumney. Naeem stelt de stem van Vernon weer centraal, maar met allerlei rare sublijntjes en tegenlijntjes en vraag-en-antwoord-zang. Langzaam bouwt het nummer op met drums en zware orkestratie.

En dan is er nog We, duister en donker, ondoorgrondelijk maar fascinerend. Zeg maar een beetje zoals Scott Walker (RIP) dat was op zijn laatste platen. Jelmore staat weer bol van glitchy elektronica. En Faith is echt weer die oude Bon Iver uit Wisconsin, met zijn prachtstem en zijn akoestische gitaar. Denk je, want allengs vult de muziek zich met allerlei gekke geluidjes en komt ook de autotune weer op zijn stem. Heerlijk. Sh’Diah kenmerkt zich door een zwoele saxofoonsolo over een rare elektronische soundscape. Associaties? Denk aan jazz-mannen waar ik eerder over schreef, zoals Joseph Shabason en Colin Stetson.

Het was Bon Ivers ambitie om de vier seizoenen te maken, maar dan in albums. Zijn debuut Emma (2008) was winter, het titelloze Bon Iver (2011) lente, 22, A Million uit 2016 stond voor de zomer (maar zo gek dat je eerder van een zonnesteek kan spreken) en i, i is de herfst… Dit zou kunnen impliceren dat Bon Iver nu klaar is, nu alle seizoenen zijn geweest. Of zullen Vernon en de zijnen – en dat zijn er nogal wat – nieuwe projecten en thema’s verzinnen? Dat moet toch eigenlijk wel, want nu we eenmaal zijn doorgedrongen tot deze magische paradox van logische en onlogische muziek op i, i, willen we alleen maar meer, meer, meer!

Als afsluiting ga ik een zinnetje jatten van Knack Magazine. Gewoon omdat ik ‘m zo leuk vind. Komt ‘ie.
“Samengevat, nu ook voor de allerkleinsten: de vierde Bon Iver is meer amai, amai dan ai, ai.”
En zo is dat.

Alle beste albums van 2019:

Laat een reactie achter