Happy birthday, Maggot Brain

Op deze dag in 1971 bracht Funkadelic het album Maggot Brain uit. So happy birthday!

“Who needs this shit?” … Met die vier woorden opende muziekblad Rolling Stone in 1971 hun recensie van het album Maggot Brain van Funkadelic. Het moge duidelijk zijn dat de bespreking niet laaiend enthousiast was. Misschien is dat niet zo gek als je bedenkt wat indertijd hoog in de hitlijsten stond. Het was de brave braafheid van Carole King, James Taylor of Bee Gees dat de klok sloeg. De wereld was duidelijk nog niet toe aan de heavy en druggy funk van onder andere voorman George Clinton, toetsenist Bernie Worrell en gitarist Eddie Hazel – al komt die laatste soms dicht in de buurt van de gitaarerupties die we kennen van Jimi Hendrix.

Eigenlijk waren Clinton cum suis hun tijd altijd al ver vooruit. Jaren voor Maggot Brain solliciteerde hij met zijn doo-wop zanggroepje de Parliaments bij Motown-baas Berry Gordy als de zoveelste Temptations. Gordy vond ze veel te outrageous, dus dat werd niks. Gelukkig maar, want voor Motown hadden Parliament en Funkadelic (dat is dezelfde club) nooit zulke tijdloze, vooruitstrevende platen kunnen maken als de trits Funkadelic, Free Your Mind And Your Ass Will Follow, Maggot Brain en America Eats Its Young – allemaal tussen 1970 en 1972 uitgebracht. Dat was hun psychedelische tijd, zeg maar. De vette P-funk van George Clinton/Parliament/Funkadelic – onder het mom van de Mothership Connection – bleef tot in de jaren tachtig impact houden op bands als de Red Hot Chili Peppers, Prince, Fishbone, Ice Cube en OutKast (ommaarwattenoemen). En nog steeds is de 78-jarige George Clinton een podiumbeest, zo bleek nog maar twee jaar geleden in Luxor Live Arnhem. Alleen moet hij er nu af en toe even bij gaan zitten.

Op het album uit 1971 staan twee stukken die elk ongeveer tien minuten duren en eigenlijk het yin en yang van het album vormen. Het eerste is de bloedstollend mooie en hoopvolle opener Maggot Brain en het album sluit af met Wars Of Armageddon. Dat is druk, duister, chaotisch, lawaaiig: eigenlijk een bad trip op muziek. Of de soundtrack bij een verward persoon, inclusief huilende baby’s, sirenes, vliegtuigen, koekoeksklokken en loeiende koeien. Het is een puberaal nummer ook, want Funkadelic laat op Wars Of Armageddon net zo goed harde scheten de revue passeren. En dat klinkt allemaal met een jachtige congafunk-beat (denk: Santana op speed) eronder en heel veel gitaargescheur. Pfff. Het is een freak out zoals Sister Ray van de Velvet Underground of Helter Skelter van de Beatles.

Het contrast met de song Maggot Brain kon niet groter zijn. Wat een epische track is dat, zeg! Het verhaal gaat dat George Clinton en Eddie Hazel het nummer hebben bedacht tijdens een LSD-trip. Clinton vroeg zijn gitarist te spelen met emotie, alsof hij net gehoord had dat zijn moeder was overleden. In het tweede deel van het stuk moest Hazel dan juist spelen alsof hij hoorde dat ze toch nog leefde – of weer tot leven was gewekt. Van diep treurig tot hoopvol euforisch, het is allemaal mooi terug te horen in de solo. De gitaarpartij is zelfs zó goed, dat George Clinton besloot om de hele – swingende – backingtrack (drum, bas, koebel) weg te laten. Je hoort alleen maar de gitaar en de echo, en dat staat garant voor rillingen over je rug en kippenvel op je armen. Dat het de juiste ingreep bleek, is te horen op de luxe heruitgave van het album Maggot Brain. Daarop staat de originele mix nu ook, en die heeft beduidend minder impact.

Wars Of Armageddon en Maggot Brain, samen vullen de nummers ongeveer de helft van de plaat. Tussen de opener en de afsluiter staan nog vijf nummers, allemaal topklasse funk in de trant van Stand! van Sly & The Family Stone. Lekker! Maar ook een beetje gek. Can You Get To That is laidback funk met een doo-wop refrein. Motown meets Frank Zappa. Hit It And Quit It wordt gedragen door de gitaar van Eddie Hazel en het orgeltje van Bernie Worrell en zo ontstaat een euforische groove. You And Your Folks, Me And My Folks is een swingende protestsong tegen armoede en een oproep aan iedereen om zich te verenigen voor vrijheid en gelijkheid. Een funky Internationale on acid… Super Stupid is pure rock ’n roll die erg doet denken aan de Jimi Hendrix Experience of het veel latere Bad Brains. En Back In OUr Minds is een beetje melig. Niet te versmaden carnavalesk met een slijpende trombone en boogiewoogiepiano op het eind. En daarna start dus de gekte van Armageddon.

Who needs this shit? Iedereen! Rolling Stone zag het niet. Pitchfork wel, al was dat bijna vijftig jaar na dato. Twee weken geleden kreeg Maggot Brain een 10 met een griffel van het toonaangevende muziekplatform.

De tekst van het nummer Maggot Brain is als volgt.
Mother Earth is pregnant for the third time
For y’all have knocked her up
I have tasted the maggots in the mind of the universe
I was not offended
For I knew I had to rise above it all
Or drown in my own shit

Volgens Rolling Stone verdronken zij er in, maar eigenlijk steeg Funkadelic boven alles uit. Dat klinkt als in een trip – dat je hoort dat je moeder weer tot leven is gekomen.

Meer jarige platen?

Laat een reactie achter