Hookworms – Microshift

Geplaatst op door

Microshift is een misleidende titel. Want de band Hookworms onderging de afgelopen donkere jaren niet een kleine verschuiving, maar maakte een total make-over door. Die zorgde dat de band een stuk toegankelijker klinkt dan de gruizige psychedelische rock die het eerder fabriceerde. En ook intenser. De ellende die zanger Matthew “MJ” Johnson bezingt is erger dan ooit tevoren. Maar nu kan er op gedanst worden!

Tot 2015 klonk Hookworms als 13th Floor Elevators uit de jaren ’60, The Jesus And Mary Chain ten tijde van Psychocandy halverwege de jaren ‘80 of Spaceman 3 uit de jaren ’90 en ’00. Gitaren gedrenkt in fuzz, monotone drums en bass en bakken echo in de productie. LSD slikken was eigenlijk niet nodig, alleen al het geluid deed je trippen. Hookworms – uit Leeds – was er redelijk succesvol mee. Maar toen sloeg aan alle kanten het noodlot toe.

Overstroomd, overleden
Het begon in 2015 op boxing day. Niet voor niets heet een van de nummers van de nieuwe plaat ook zo. De rivier de Aire barstte uit haar oevers en overstroomde de wijde omgeving van Leeds. En ook de ondergrondse studio van MJ liep vol water. In één klap was hij alles kwijt, zijn auto, zijn huis (klote, want hij kon zich niet verzekeren omdat het gebied beneden het waterniveau lag), maar ook het archief van de band en alle nieuw opgenomen nummers waren weg (de emotionele schade was veel groter). Het heeft twee jaar geduurd om een nieuwe studio te crowdfunden en op te bouwen.
Tijdens dat proces en het opnemen van nieuwe nummers, overleed de sound engineer en goede vriend van Hookworms. De eerste track van Microshift, die hij nog in rudimentaire versie heeft gehoord op een van hun laatste momenten samen, is aan hem opgedragen. Die heet Negative Space en bevat een aangrijpende zinsnede als “I still always see you when I’m down”. Heel herkenbaar voor iedereen die een dierbare heeft verloren, die zie je zo door de supermarkt of door de straat lopen. Maar dan blijkt het toch een ander.

Depressief dansen
MJ lijdt van kinds af aan aan chronische depressies en daar maakt hij op Microshift geen geheim van. Of er is andere ellende. Ullswater gaat over de plek in Lake District waar zijn vader hem altijd mee naartoe nam voordat Alzheimer zijn geest overnam. Opener gaat over falen. “It’s fine to fail, we all fail”, zingt hij berustend. Daarom is het contrast met de muziek zo groot. Op deze laatste plaat heeft Hookworms de fuzz en de echo grotendeels van zich afgeschud ten behoeve van krautrock-ritmes, Kraftwerk-klanken, Neu!-achtige grooves, electro en videogame muziek. Maar je hoort ook punkfunk en noise. Een beetje jaren ’80-feel zit er wel in, maar het is beslist geen retro! Het meest opvallend is de power van Hookworms op deze plaat. In tegenstelling tot de teksten wordt je er blij van, je krijgt de neiging om te dansen en te springen. Uit je dak te gaan. Zeker op nummers als Negative Space, Ullswater, Opener, met de grootste Kraftwerk-referenties, waarin climax op climax volgt, of Boxing Day, dat in de combinatie tussen dwingende ritmes en freejazz-achtige gitaar- en synth-erupties misschien wel aan Eisbär van Grauzone doen denken. Wat een complete muziek! Waarom is Hookworms niet allang doorgebroken? Ze gaan het vast goed doen op de grote festivals.

MJ en Hookworms zitten nog met een enorme financiële schuld na de overstroming van de studio. Maar dat is een detail. Langzaamaan zijn ze iets moois aan het opbouwen, en ze kunnen leven van hun muziek – vooral ook omdat ze zelf hun manager zijn. Emotioneel lijken ze de klappen helemaal te boven. MJ is er vooral trots op dat ze er samen – met elkaar, maar ook met iedereen om hen heen – zijn uitgekomen. Dat is een feestje waard en zo klinkt Microshift ook. Of beter gezegd: macroshift!

Alle beste albums van 2018:

Laat een reactie achter