Jenny Hval – The Practice Of Love

Geplaatst op door

Opblaasbare zwembaden. Genderidentiteit. Menstruerende vampiers. De ins en outs van kapitalisme. Veel hebben we al voorbij zien komen in de carrière van de Noorse componiste, zangeres en schrijfster Jenny Hval. Op haar zevende album stort ze zich op de liefde. Met The Practice of Love maakt ze haar meest toegankelijke plaat tot nu toe.

Strechmark-cream in Airbnb
Met liefde bedoelen we niet de traditionele ‘boy-meets-girl’-verhaaltjes of het obligate ‘ik hou van jou, ik blijf je trouw’. Net als bij haar eerdere thema’s zoekt Hval dieper en breder. Ze onderzoekt alle invalshoeken. Dus gaat het over het accepteren van het anders-zijn. Over intieme rituelen. Twee vriendinnen praten op Skype over de bewuste keuze om geen kinderen te nemen. Hval droomt over neuken, terwijl ze nog maagd is. Het gaat over de seksboekjes onder de grond begraven. Over Georgia O’Keeffe en Joni Mitchell. Over gedroogde vijgen als symbool voor verdorde vagina’s. Over de dieren in het bos. Over duimzuigen. Zwanger zijn en de stretchmark-cream die je vindt in een Airbnb. Pfff, ga er maar aan staan.

Personages
De verhalen worden verteld door allerlei verschillende personages – letterlijk en figuurlijk. Jenny Hval zingt op drie van de acht nummers van The Practice Of Love. Op de andere hoor je multi-instrumentaliste Vivian Wang, klassiek gitariste Laura Jean Englert en de electro-akoestische artieste Felicia Atkinson.

Trashy trance en techno
Muzikaal liet Jenny Hval zich inspireren door de trashy mainstream-trance en –techno uit de jaren negentig. Of de herinnering die ze daaraan heeft, en die is niet perse vrolijk. Hval denkt aan de Noorse tieners in de jaren negentig die triest en lusteloos in hun auto’s rondreden terwijl ze trance en techno draaiden. De luchtigheid en transcedente sound van die muziek kon ze goed gebruiken voor The Practice of Love. Over de stompende ‘four-on-the-floor’ dansbeats legt ze landschappen van jazzy accenten en witte ruis en zingt zij of haar gastvocalisten dromerige strofen. Een mooi contrast. Of je hoort dialogen die langzaam overspoelt raken door trance. Fascinerend.

Joni Mitchell en metafysica
Hoogtepunten zijn het lichte, luchtige Ashes To Ashes en Accident – over zwangerschappen en waarin Hval haar échte kracht inziet: magie door kunst (“born to write, born to burn”, zingt ze). Maar Six Red Cannas slaat alles, een harde techno-achtig nummer waarin ze verslag doet van haar pelgrimtocht naar het huis van Georgia O’Keeffe (die kwamen we al eerder tegen dit jaar) in de woestijn van New Mexico. Ze komt uit bij het werk van Joni Mitchell en muziek als metafysica (“as if a song can communicate with the spirits or awaken the dead, I mean: isn’t that what it’s for?”). En dat kan allemaal zo op de dansvloer!

Jenny Hval eindigt haar korte plaat (slechts 33 minuten) met het verstilde, fluisterende en zweverige Ordinary. “Can I only write these things, not all the other things?“, vraagt ze zich af. En daarna begint de muziek te vervagen…

–

–

Alle beste albums van 2019:

Laat een reactie achter