Kele – The Waves Pt. 1

Geplaatst op door

Londen in lockdown. 2020. Piccadilly Circus is verlaten. De wind raast over het lege Trafalgar Square. De eekhoorntjes uit Kensington Gardens beklimmen de Royal Albert Hall. Er is geen mens te zien. Vossen sluipen ’s avonds door de straten. Ja, er loopt toch iemand, ergens rond Covent Garden. Het is Kelechukwu Okereke. Kele wandelt iedere avond door de mysterieus stille stad. Hij ziet de eekhoorns en de vossen. Hij hoort niets. Dat hoeft ook niet. Londen is stil. Kele kan helemaal opgaan in zijn eigen muziek die hij eerder die dag heeft opgenomen. Het zijn de hoogstpersoonlijke lockdown-luistersessies waar hij zo van is gaan houden. Pas in 2021 mogen wij ook meeluisteren. Dan verschijnt The Waves Pt. 1.

Minimaal en minimal

Ja, dat is inderdaad de zoveelste lockdown-plaat. Nou en? Hij is geweldig! Kele Okereke is (was?) de frontman van Bloc Party, maar dit is inmiddels zijn vijfde soloalbum. De vorige kwam uit in 2019, heette 2042 en was een nogal bombastische black awareness-rapplaat. Het is een groot contrast met het minimale én minimal geluid van The Waves Pt. 1. Dat is ook wel logisch. Door de corona-opsluiting moest Okereke deze plaat wel alleen maken. Dat deed hij in de vrije uurtjes na de zorg voor zijn baby en zijn peuter. Hij legde laag op laag, samplede gitaarloopjes, herhaling op herhaling, zo ontstonden minimale gitaarklanktapijtjes. Kele speelde soms piano, zong vaak falsetto, maar een aantal nummers zijn instrumentaal. Op de plaat klinkt nauwelijks bas en geen drums. Naar eigen zeggen liet Kele zich inspireren door filmsoundtracks en klassieke muziek. Wat een open deur! Maar als je je open stelt, hoor je na een tijdje wel associaties met Philip Glass, Steve Reich en zelfs met Arvo Pärt en Glenn Branca.

Contrasten

Ondanks die minimale opzet is The Waves Pt. 1 heel divers geworden. Opener Message From The Spirit World klinkt nog best heftig, met scheurende gitaarsamples. They Didn’t See It Coming is een ‘spoken word in bedroom voice’ over rellen in Londen na de moord op George Floyd. Kele ziet mensen dansen in het gebroken glas van winkelruiten en hij ziet de wilde vossen die hem aankijken. Maar het klinkt allemaal een beetje onderkoeld à la Jonathan Richman of Billy Bragg. Best een contrast met het dramatische jaloezienummer dat daarop volgt: The Way We Live Now. “Did you really think that I wouldn’t notice the way you look at him?” schreeuwt Kele uit. De loopjes in How To Beat The Lie Detector zijn juist weer een beetje drollig en onbeholpen. Leuk. Dungeness is een niets-aan-de-hand variatie op Exit Music (For A Film) van Radiohead. De welkome afwisseling op Nineveh is dat Kele zijn gitaar afdoet en zijn effectapparatuur even uitzet. Hij gaat achter de piano gaat zitten voor een hypnotiserend riedeltje. Als daar enige tijd later een Robert Fripp-achtige psychedelisch zwevende gitaar invalt is dat helemaal goed. Buitengewoon aangrijpend is het instrumentele The Patriots. Het is een dreigend nummer waarin je met een beetje fantasie de rechtsextremisten door de straten hoort marcheren met op de achtergrond een aanzwellend onweer. Spooky! Het nummer daarna, Intention, is een soort lieflijke parodie op zelfrealisatiecoachingtherapie ofzoietsofzo, vol vriendelijke minimal gitaarloopjes en daaroverheen een tape van een therapeute die uitlegt geeft over ‘getting positive flow in your life’.

Treurige Bronski

Mijn eerste kennismaking met The Waves Pt. 1 was door het nummer Smalltown Boy. Jawel! Een cover van het Bronski Beat homo-anthem. (RIP Steve Bronski.) Kele heeft alle disco er vakkundig uit gesloopt. Daarvoor in de plaats komen geheimzinnig diepe klanken en een eenzaam gitaarloopje. De hoge falset blijft. Die kan Kele Okereke net zo goed als Jimmy Sommerville. De aanpak legt hele andere aspecten van het treurige nummer bloot. Ga maar luisteren. Ik was meteen verkocht. De plaat eindigt crystal clear en okselfris met The Heart Of The Wave. En dan is er nog een bonusje: Cradle You. Dat is een lief en onbeholpen gitaarliedje voor bij het kampvuur. “It’s time to get up now. It’s time to rise”, zingt Kele dan tot slot.

Het enige dat je je dan nog afvraagt is: waarom heet deze prachtplaat Pt. 1? Wanneer komt er een The Waves deel twee? Wanneer is Londen weer stil en ziet Kele Okereke de vossen opnieuw?

–

–

Alle beste albums van 2021:

Geef een antwoord