Mdou Moctar – Afrique Victime

Niets lijkt zo exotisch als de woestijnblues van de Toeareg-stam die in Niger, middenin de Sahara, woont. Toch zijn er nogal wat artiesten en bands doorgebroken in het Westen. De grootste namen zijn natuurlijk Ali Farka Touré en vooral Tinariwen. Sommigen zullen ook Vieux Farka Touré, Imarhan of Bombino kennen. En natuurlijk is er ‘desertblues-godfather’ Abdallah Oumbadougou. Maar geen Touareg rockt zo hard als Mdou Moctar! Vieux Farka Touré werd de ‘Jimi Hendrix van de Sahara’ genoemd, en veel recensenten vinden het leuk om Mdou Moctar ook zo te omschrijven. Maar ‘Eddie van Halen van Afrika’ is een betere benaming. Billy Gibbons mag ook, jeweetwel van ZZ Top. Of anders Prince.

Nokia-preloads

Afrique Victime is inmiddels de zesde plaat van meestergitarist Mdou Moctar. Moctars eigenlijke naam is Mahamadou Souleymane. Hij groeide op in de woestijnstad Agadez. Als kind van streng islamitische ouders werd hem verboden om naar muziek te luisteren, maar hij kon de clips van Abdallah Oumbadougou, Tinariwen, Van Halen, Jimi Hendrix en ZZ Top, die hij plukte van YouTube, wel vreten. Dat wilde hij ook! Stiekem knutselde hij een eigen gitaar in elkaar met fietskabels als snaren. De kleine Mahamadou leerde zichzelf linkshandig gitaar spelen en zo ontstond de eigenzinnige Mdou Moctar-stijl. Zijn eerste platen werden door middel van Nokia-preloads via Bluetooth door Afrika verspreid. Mahamadou Souleymane kreeg landelijke bekendheid door zijn hoofdrol in de in Toeareg gesproken film-remake van Purple Rain. Uiteindelijk tekende hij bij het pretentieuze Matador-label, waarop in 2021 Afrique Victime verscheen.

Lekker excelleren

Matador omschrijft het album als ‘een kruising tussen Van Halen, Black Flag en Black Uhuru’, zijn vorige album was ‘Black Sabbath meets ZZ Top’ en ook Steve Vai, The Mars Volta en Jimmy Page van Led Zeppelin worden genoemd. Het zal allemaal wel. Laten we het er maar op houden dat zijn scheurende gitaarspel psychedelisch en pyrotechnisch is. Overweldigend. Ruig en gruizig, DIY-punk, al is de geluidskwaliteit op Afrique Victime wat meer gepolijst dan op die eerdere Nokia-preloads. Of gepolijst? Helder en natuurlijk zijn betere kwalificaties. Verantwoordelijk voor dat geluid is bassist/producer Michael Coltun uit New York – het enige westerse bandlid van Mdou Moctar, die telkens zo’n 48 uur moet reizen om met Mahamadou Souleymane, slaggitarist Ahmoudou Madassane en drummer Souleymane Ibrahim te spelen. Samen maken zij onnavolgbare maar superaanstekelijke grooves en repetitieve jams inclusief traditioneel Afrikaanse zang-antwoordzang. Daaroverheen mag Mdou Moctar lekker excelleren. Laag op laag. Climax op climax. Sneller en sneller gaat hij door, met zijn band, zeker op titelnummer Afrique Victime. Wat mij betreft mag dat voor eeuwen duren…

Gewoon deurdonderen

Soms nemen de mannen wat gas terug en hoor je lome, dromerige grooves en bloedstollend mooie melodielijnen. Van de Toeareg-teksten kun je niks verstaan, dus je zult het moeten doen met de wetenschap dat ze over vrouwenrechten, uitbuiting en postkolonialisme gaan. En over de liefde. Liefde voor vrouwen en liefde voor Afrika of de natuur. Het rustige en triestige Ya Habiti is een eerbetoon aan de rebelse Oumbadougoo, die begin vorig jaar overleed. Op de titeltrack haalt Moctar – die net als Tinariwen verplicht dienst moest nemen in het Libische leger – scherp uit naar de overleden dictator Khadaffi. Volgens Mdou Moctar is het hele album ‘een boodschap aan alle machtige en rijke landen die naar Afrika komen om revolutionaire leiders die voor het volk opkomen te laten vermoorden’. Dit brengt de regio in gevaar en speelt terroristen in de kaart. Het gewone volk lijdt. “Maar Afrika is onschuldig”, aldus de selfmade Stratocaster-held. Zijn antwoord? Gewoon ‘deurdonderen’, lekker scheuren op z’n ZZ Tops.

To be played at maximum volume!

Alle beste albums van 2021:

Laat een reactie achter