Sohn – Rennen

Geplaatst op door

Heeft dat vermaledijde verkiezingscircus in de VS vorig jaar toch wat moois opgeleverd. Net als de maar voortgaande klimaatcrisis en vluchtelingenstromen. Ze waren inspiratie voor Sohn en geven zijn album Rennen actuele diepgang.

Gelukkig koos Sohn voor deze weg en stopte hij met de heilloze anonieme songwriter-groepjes in Los Angeles die Rihanna of Selena Gomez moeten voorzien van platgewalst materiaal. Christopher Taylor – alias Sohn – is daar toch veel te kleurrijk voor.

Hoodie wordt Zorro
Zo kleurrijk was Sohn een paar jaar geleden overigens allerminst. De Briste dj/producer was in het donkere Wenen beland, leefde ’s nachts in zijn studio en schuifelde met z’n witte koppie verborgen onder een hoodie door de sneeuw. Dat kon zo niet doorgaan. Gelukkig moest hij voor zaken in LA zijn, ontmoette daar de toekomstige moeder van zijn zoon en woonde tot zijn grote verbazing opeens op een zonnige ranch. En de hoodie werd verruild voor een Zorro-hoed.

Wat een stem!
De muzikale en persoonlijke achtbaan kreeg z’n weerslag op het tweede album dat logischerwijs de titel Rennen meekreeg. Op z’n Duits, want dat vond Taylor krachtiger dan ‘to run’. En hoe klinkt Rennen? Veel opener dan zijn voorganger uit 2014. Daar poetste Sohn zichzelf nog weg achter een muur van gonzende, kwinkelerende elektronica. Christopher Taylor: ‘Als producer moedig ik artiesten aan om hun stem te laten horen, om het te gebruiken als middel om te ontroeren. Maar zelf lapte ik die regel aan mijn laars.’ Dat moest dus anders op Rennen. Want zingen dat kan hij, mán wat een stem!, zowel in kleinschalige r&b als in uitbundige gospel en soul.

Heart and soul
Waar veel elektronische artiesten worstelen met de balans tussen innovatieve geluiden en muziek met ‘heart and soul’, klinkt dat bij Sohn helemaal natuurlijk. Misschien wel door die nieuwe, open productie. Taylor is dan ook een multitalent. Met zijn stem en zijn batterij aan apparatuur maakt hij mooie melancholische dingen, hele poppy songs en soms kan hij goed knallen. Dat kun je ook in één nummer voorbij horen komen, zoals in de afsluiter Harbour. Still Water is dan juist weer een ambient-achtige track met subtiele geluidjes in de onderstroom. En Dead Wrong is gewoon krautrock. De plaat verscheen overigens op het magische label 4AD.

Droevige achtbaan
En dan zijn er nog die politieke nummers. De Amerikaanse verkiezingen komen terug in Primary. Ook die begint als ballad, ditmaal zingt Sohn met gepitchte stem. Is er dan niemand die het verschil kan maken?, vraagt Taylor zich af terwijl de muziek verandert in vrolijke dance. Nee, zo blijkt. En hij eindigt met de woorden ‘Can I wake up now’… gevolgd door een secondenlange stilte.

Conrad gaat over de klimaatopwarming. ‘I can feel it coming, we can never go back’, zingt Sohn vrolijk over een jaren ’80 popsong die ergens doet denken aan Michael Jackson anno Bad.

Maar een van de mooiste tracks is misschien wel het titelnummer. Stil en melancholisch. Dat Rennen gaat niet zozeer over vrolijke Sohn, zo blijkt, maar over wanhoop en opgejaagd zijn. De achtbaan van vluchtelingen of migranten is een stuk minder leuk als die waarin Chris Taylor zit, zo zingt hij droevig.

–

(En zo is het toch gelukt om een recensie te schrijven over Rennen, zonder één keer de naam James Blake te noemen…)

Dit optreden op Down The Rabbit Hole 2017 zegt het allemaal:

–

Alle beste albums van 2017:

 

Geef een antwoord