Suuns – Felt

Geplaatst op door

Over de vierde plaat van het kwartet Suuns uit Montreal werd een beetje teleurgesteld gedaan. De band zou niet meer hebben vastgehouden aan het dwarse geluid van haar voorgangers – met name Hold/Still uit 2016. Dat is een beetje elitair. Alsof je moeilijk moet klinken om interessant te zijn.

Het is Suuns in 2018 juist gelukt om dat gemaakte, bedachte los te laten, ten faveure van het losse, frisse geluid waar ze acht jaar geleden de wereld mee verrasten. Meer impact maken door wat lekkerder te gaan klinken. Hoe punk is dat? Dat is dwarser dan dwars. Heel meta allemaal.

Autotune
Meteen vanaf die eerste wriemelende gitaarklanken in Look No Further kruipt Suuns je daarom onder de huid als een shot anabolen of heroïne – wat u wilt. En Suuns blijft de volle drie kwartier in je aderen rondkruipen. De snoepjes die Suuns daarvoor gebruikt zijn krautrockritmes, een technobeat, een heus singersongwriter-liedje (dat volkomen logisch Peace And Love heet), jaren ’80 indierock, IDM en – godbetert! – autotune. Dat is wel andere koek dan de hoekige postrock, freejazz, shoegaze, artpunk met electro waarin Suuns de afgelopen jaren juist in excelleerde. Het is net zo’n onnavolgbare move als die Radiohead vaker maakt, en waardoor we zulke bands juist waarderen.

Leftfield
Ze hebben de laatste tijd veel naar mainstream-pop geluisterd, zo verklaren de vier in interviews. R&B, Frank Ocean, rapper Drake, dat soort dingen. Maar de band continueert doodleuk in haar creatieve gekte. Suuns blijft een uniek geluid houden, ergens ver weg in het leftfield van de popmuziek. Iets minder duister, maar ongemakkelijk, geheimzinnig zijn ze nog steeds. Elektronisch weggezet van de wereld, is het stemgeluid van zanger Ben Shemie nog altijd afstandelijk. Niet verveeld of emotieloos, maar ook niet echt warm vibrerend. Trouwens, zo’n nummer als After The Fall, met van die industrial gitaarerupties, had niet misstaan op het vorige album. Net als het korte instrumentaaltje Moonbeams. Da’s vintage-Suuns.

Kid A
Een van de meest fascinerende tracks op Felt is Control, een hypnotisch nummer waarin Shemie duelleert met opgenomen stukken uit speeches en gesprekken. Daydream is gekkigheid op een hyperpunkbeat waarin alles gaat oversturen, ook de autotune. Lekker, hoor. Bij de afsluiter Materials heeft Suuns de trashy artpunk van de vorige platen helemaal van zich afgeschud ten faveure van subtiele IDM. Je krijgt er een beetje een Radiohead/Kid A-gevoel van – zo anders opeens kan een band dus klinken.

Pusherman
Geïnteresseerd geraakt? Make It Real is een van de meest geruststellende of toegankelijke nummers op de plaat, vol zoete synthesizerklankjes over een laidback achtergrond. Als je ooit een begin wil maken in de weirde Suuns-wereld, dan zou het met deze track kunnen zijn. Grote kans dat je als een junkie alleen maar meer wil. Dan is Felt een succesvolle pusherman geweest.

Alle beste albums van 2018:

Laat een reactie achter