The xx – I See You

Half januari werd er al gepraat over de plaat van het jaar. Terecht. Kocht je die plaat, dan kreeg je een blurry spiegel voor je neus – een verwijzing naar I’ll Be Your Mirror van The Velvet Underground. De boodschap van The xx is I See You. En elk liedje op de plaat is haast net zo mooi als het juweeltje van de Velvets.

… Maar nu raken we van begin af aan op een verkeerd spoor. Want I See You is heel wat kleurrijker en de associaties zijn heel wat talrijker. The xx heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze dol zijn op Sade, en dat is te horen op Lips. Ergens anders tref je weer een verknipte sample aan van I Can’t Go For That van Hall & Oates (in On Hold). En net als vroeger klinken in de muziek van The xx flarden van New Order en Everything But The Girl door.

Ibiza
… En nu zitten we weer op een verkeerd spoor. Net als The xx je op het verkeerde been zet als je het album start. Want wat je dan hoort? Dangerous. Dat is trompetgeschal en een droge two-step-beat. Kaboom kaboom kaboom. Het lijkt wel of je ergens in de jaren ’90 bent en in de Haçienda-club in Manchester staat. En dus vraag je je af of je wel de goede plaat hebt opgezet. Uiteindelijk blijkt er veel dansbaars op I See You te staan. Lips is een soort tropical house. A Violent Noise is een rave- annex trance- annex clubtrack en I Dare You klinkt zelfs als een Ibiza-anthem in de dop. Het nummer blijkt dit jaar ook dé knaller tijdens de festivaloptredens van The xx.

Schulp
Eventjes terug op het oude spoor, toch. De band bestaat sinds 2005 en dit is hun derde album. The xx stond bekend om hun zachtmoedige liedjes, met persoonlijke teksten, fluisterzang over voorzichtige dubstep met gitaar. Dat kunnen en doen ze nog steeds. Alleen nu veel beter. De drie bandleden (Oliver Sim, Jamie xx en Romy Madley Croft) zijn uit hun schulp gekropen en een stuk zelfverzekerder. Dus wat gebeurt er als zij nu een persoonlijk, breekbaar nummer maken? Dan krijg je een ontroerend, melancholische, kale ballad als Performance – krachtig, toverachtig gezongen door Croft (met een gitaar die vaag doet denken aan Maggot Brain van Funkadelic – maardatterzijde). Anno 2016 – toen Performance werd opgenomen – durfde ze het pas aan zo te zingen.

Contact
Nu schuwt ze er zelfs niet voor om het voor een tienduizendenkoppig festivalpubliek te brengen. Maar denk niet dat The xx ooit een U2-achtige stadionrockgroep gaat worden. Dat is een verkeerd spoor. Wat zo mooi is, zo vertelt Croft in interviews, is dat zij geen anonieme menigte voor zich ziet. Ze weet persoonlijk contact te maken met iedereen die voor haar staat. I see you! Alleen jammer als zo’n persoon net staat te gapen als zij Performance doet. Dan wordt ze als vanouds onzeker. Tot die Ibiza-anthem weer instart – laat de confettikanonnen maar knallen! The xx zit op het juiste spoor.


Alle beste albums van 2017:

 

Laat een reactie achter