Steve Reich. Futuristen als Umberto Boccioni en Giacomo Balla, begin twintigste eeuw. Everything But The Girl. Disco. Nu descendant un escalier 2 van Marcel Duchamp. Happy hardcore. Bromst van Dan Deacon. Heavy metal. Who’s Afraid Of The Art Of Noise?. Fabriekshallen vol lopende banden. Brassband. Kale techno. Loops van versnelde filmpjes van marcherende soldaten. Philip Glass. Duran Duran. Frank Zappa. Postrock. Modern Times van Charlie Chaplin. Merriweather Post Pavillion van Animal Collective. Aha. Yello. Ray Of Light van Madonna. Het BBC Schots Symfonie Orkest. Björk. Alarmbellen. Louis Andriessen. Funk syncopation, zoals bij The Meters. Liftmuziek in Edinburgh. Keramieken. Road To Nowhere van The Talking Heads. Het zijn allemaal associaties die voorbij komen bij het luisteren naar FIBS.
Laag op laag op laag
FIBS (leugentjes om bestwil) is de tweede plaat van de Schotse componiste/producer/singer-songwriter/geluidskunstenaar Anna Meredith. En haar band, Meredith neemt en treedt op met een cello, tuba, gitaar, drums en zelf staat ze achter de synthesizers en ze zingt soms. Oh ja, en af en toe blaast ze op de klarinet. De muziek van Anna Meredith cs is vooral vol. Boordevol noten en geluiden, lijntjes en melodietjes en ritmes die tegen elkaar in lijken te gaan. Ze stapelen laag op laag op laag op laag. Dan krijg je bijzondere werkjes die vaak het midden houden tussen dancetrack, minimal music, klassiek, heavy metal, synthipop en marsmuziek. Het stuitert alle kanten op.
Voor de vuist weg
Anna Meredith is geboren in 1978 in Londen, maar verhuisde naar Schotland toen ze twee jaar oud was. Ze studeerde aan de Royal College of Music in York. Een van haar leraren was Louis Andriessen. Ze maakte muziek voor Last Night Of The Proms, de miljoenenshow van de BBC, en verschillende filmsoundtracks waaronder die voor Eight Grade. In 2016 maakte ze haar eerste ‘popplaat’: Varmints.
Op Varmints en FIBS werkt ze net zoals bij haar ‘klassieke’ stukken. Ze schrijft alles uit voor zichzelf en haar muzikanten. Dat is waarschijnlijk ook wel nodig voor deze ingewikkelde songs, die uiteindelijk voor de vuist weg klinken. En dan heeft ze ook nog eens een loepzuivere zangstem, zo horen we in enkele tracks op FIBS.
Drukke leuke kermis
Gezien haar carrière en opleiding en de associaties hierboven zou je kunnen denken dat Meredith zware, intellectualistische werken maakt, maar niks is minder waar. FIBS is toegankelijk, lichtvoetig, spontaan en speels, om te lachen soms – wat dat betreft spreekt de videoclip Paramount boekdelen waarin een speelgoedtreintje door een huis vol synthesizers, drums, cello’s en tuba’s rijdt. Meredith heeft er bewust voor gekozen om op dit album positief en optimistisch te klinken, juist in deze donkere brexit-tijden. En dat is goed gelukt. Van FIBS wordt je blij. Juist omdat de plaat zo vol is. FIBS klinkt als een hele drukke, hele leuke kermis.
–
–
Alle beste albums van 2019:
- black midi – Schlagenheim
- Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow
- Solange – When I Get Home
- Bon Iver – i, i
- Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell!
- Thom Yorke – Anima
- Aafke Romeijn – M
- Allessandro Cortini – VOLUME MASSIMO
- Black To Comm – Seven Horses For Seven Kings
- Caterina Barbieri – Ecstatic Computation
- William Doyle – Your Wilderness Revisited
- Anna Meredith – FIBS
- Loscil – Equivalents
- Brittany Howard – Jaime
- Jenny Hval – The Practice Of Love
- Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons
- King Midas Sound – Solitude
- Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
- FKA Twigs – MAGDALENE