Tagarchief: Enya

Kelly Lee Owens – LP.8

Geplaatst op door
Beantwoorden

LP.8 is niet Kelly Lee Owens’ achtste plaat, maar haar derde. Dit jaar is al vaak de grap gemaakt dat ze nummers vier tot en met zeven net zo goed kan overslaan, zo’n gi-gan-ti-sche stap vooruit is deze plaat. Dat is wel zo, maar daar ging het de dj/producer/muzikante uit Wales helemaal niet om. Het ging haar om de vorm van het cijfer: “For me, 8 meant completion – an album that ripple infinity with me personally”, zo verklaarde ze.

In een bijgeleverd persbericht, in april van dit jaar, gaf Kelly Lee Owens niet alleen een titelverklaring maar ook een typering van het album. Ze omschreef het als ‘Enya meets Throbbing Gristle’. Tja, dan heb je me natuurlijk. Ik wist niet hoe snel ik LP.8 moest luisteren, en hoorde dat de omschrijving helemaal raak is. Kelly Lee Owens brengt een vreemde mix van verstilde, zweverige ambient en keiharde industrial noise. Achteraf bleek dat een hele logische uitkomst van de samenwerking met de Noorse avant-garde/noise-producer Lasse Marhaug (die we onder andere kennen van zijn werk met extremisten als Sun O)))) en Merzbow). De Welshe vloog er speciaal voor naar Oslo, op de allerlaatste vlucht voor de lockdown, nadat haar tour werd afgebroken in coronatijd. Is er niet het oude gezegde ‘great artists pick the right collaborators at the right time’? In het geval van Kelly Lee Owens gaat dat zeker op.

Wat horen we? Een dubbelzinnige plaat in de goede betekenis des woords. Tegelijk ijzig koud en hartverwarmend. Tegelijk verontrustend en rustgevend. Tegelijk chaotisch en loepzuiver. Tegelijk new age-erig en abstract. Al met al straalt er een enorme kracht uit. Ze knalt er meteen in met opener Release. De beats bonken als een stroomtrein door de Noorse sneeuw en haar stem braakt de woordem ‘release’ en ‘move body’ uit als een repeteergeweer. Heftig. Net zo doordringend zijn de beats en de flarden stem op Voice. Anadlu betekent ‘adem’ in het Welsh en je hoort de halen in en uit – als een beademingsapparaat – met vaag getwinkel en een dreigende drone op de achtergrond.

Langzaam wordt de sfeer wat melancholiek en de muziek meer meanderend ambient. Op Olga, bijvoorbeeld, met atmosferische synths en zweverige vocalen. Maar vooral op Nana Piano. Daar horen we Kelly Lee Owens op een verweerde, ontstemde piano spelen met vogelgeluiden op de achtergrond. Het doet wat qua sfeer – meditatief en angstaanjagend – wel denken aan Ryuichi Sakamoto, Chris & Cosey’s Heartbeat of iets van Jakob Kirkegaard. Dus staat het kippenvel je op de armen.    

Quickening klinkt daarna dreigend, maar wordt opgevolgd door One – dat nog het meest doet denken aan de oude Kelly Lee Owens van de ‘hitplaat’ Inner Song. De vocalen zijn poëtisch, maar de ijzige, glitchy onderlaag maakt het nummer etherisch ongrijpbaar. Uitsmijter Sonic 8 is een van de hoogtepunten van de plaat. De industriële beats zijn bombastischer dan ooit tevoren. Béng, kggg, béng, kggg!!! “This is an emergency / This is a wake-up call!”, zegt Kelly Lee Owens dwingend. Ja, dit nummer gaat over de onoverkomelijke klimaatramp die eraan staat te komen. “What are you gonna do about it?” … “Divide and conquer”, zingt ze vervolgens speels bekakt. Indrukwekkend. Met haar derde plaat schaart Kelly Lee Owens zich in het rijtje Kate Bush, Laurie Anderson, Björk en FKA twigs: vrouwen die het talent hebben om zich verregaande avant-garde toe te eigenen om daar vervolgens een toegankelijker maar minstens zo interessant brouwsel van te maken. Niet iedereen kan de grote creatieve sprongen van deze vrouwen even goed volgen – zo blijkt ook uit de vele matige recensies die LP.8 kreeg – maar over een paar jaar schrijven we ze bij in de geschiedenisboekjes. Let maar op. Dit werk is niet makkelijk, maar blijft wel mateloos intrigeren.

–

–

–

Alle beste albums van 2022: