De beste albums: 17 van ‘17

– Dus… 2017 was het jaar van David Bowie.
– Huh? Maar die is toch begin vorig jaar al overleden?
– Klopt. Maar kijk eens naar deze eindlijst… Zijn geest leeft voort.

Want wat zien we allemaal in deze lijst van 17 beste platen van 2017? Een onversneden protegé (David Bowie noemde Lorde ‘the future of popmusic’), een samenwerkingspartner die te verlegen was om Bowie’s muziek teveel aan te pakken (James Murphy van LCD Soundsystem). We zien een muzikant die zijn tegenspeler was in een Japanse oorlogsfilm (Ryuichi Sakamoto) en synthesist Alessandro Cortini van de band die ooit met Bowie het podium deelde (Nine Inch Nails). Er is een uitgesproken fan die qua ‘sound and vision’ net zo goed haar vrouwtje staat (St. Vincent). En we zien twee jazzo’s (Joseph Shabaton en Colin Stetson) die niet eens hadden misstaan op Bowie’s laatste album Blackstar.

Arcade Fire
De enige die we moeten missen in deze lijst is Bowie’s favoriete band: The Arcade Fire. Zij maakten in 2017 sowieso de song van het jaar met Everything Now, en ook de nummers twee en drie kwamen uit hun koker (Sings of Life en Creature Comfort). Maar over de gehele linie was hun album geen groot genoegen. Ze presteerden het zelfs om er mislukte reggae-dingen op te zetten. En daarmee spiegelden zij – onbewust – de allerslechtste plaat uit Bowie’s carrière: Tonight uit 1984.

Ruk
Okee, dan nog wat keuzes die deze eindlijst hebben bepaald. Veler favoriet The War On Drugs kwam er niet in. Ik vind dat zij vooral een saaie plaat hebben gemaakt – zij zijn de Dire Straits van dit jaar. Met rap en hiphop ben ik al een paar jaar een beetje klaar, hoewel ik het keer op keer probeer. Dus ook Vince Staples en Kendrick Lamar zijn meestal mwoh. En de Nederlandse favo Ronnie Flex vind ik vooral erg ruk.

Bubbling under
Er waren natuurlijk ook afvallers die mij zeer aan het hard gingen. Die wil ik nog even een eervolle vermelding geven. ‘Bubbling under’ in 2017 waren: Xiu Xiu met Forget, Dirty Projectors met hun gelijknamige plaat, erg fijn werk van Hauschka (What If), Kelly Lee Owens, Blanck Mass, Orson Hentschel met Electric Stutter, Planetarium (het project waar onder andere Sufjan Stevens aan meedeed), Ghostpoet, Zola Jesus (zoals elk jaar weer fantastisch), synthesizergrootheid Kaitlyn Aurelia Smith, fijne ambient van Hecq, nog fijnere ambient van Bibio, James Holden/The Animal Spirits, Perfume Genius. En uit Nederland: de nieuwe Piiptsjilling, Spinvis met Trein Vuur Dageraad en niet te vergeten Nadia Struiwigh met Lenticular!

Hier is ‘ie dan: de 17 van ’17. Klik de links voor mijn uitgebreide recensies.

1. LordeMelodrama
2. Ryuichi Sakamotoasync
3. St. VincentMasseduction
4. The xxI See You
5. LCD Soundsystemamerican dream
6. SohnRennen
7. ArcaArca
8. SevdalizaISON
9. Joseph ShabasonAtyche
10. Colin StetsonAll This I Do For Glory
11. JacaszekKwiaty
12. Karima WalkerHands In Our Names
13. Linde SchöneLinde van Nimma
14. LuwtenLuwten
15. BjörkUtopia
16. Alessandro CortiniAvanti
17. Fever RayPlunge

Wil je alles horen? Luister dan deze Spotify-list. Enjoy!

En hier drie keer The Arcade Fire:

Fever Ray – Plunge

Er wordt heel wat geneukt op Plunge, het nieuwe album van Fever Ray. Zo’n kinky plaat had niemand verwacht van de Zweedse Karin Dreijer, die in haar eentje achter Fever Ray zit en samen met broer Olof achter de band The Knife.

De teksten zijn vrij expliciet en waarom ook niet? In To The Moon And Back (de titel is veelzeggend) zingt ze ‘Your Lips / Warm and fuzzy / I want to run my fingers up your pussy’ over een soort van electroclash-achtige track. Okee, dat is nog te billijken. Het is gewoon een lesbische variant op de warme uitnodigingen tot het consumeren van de liefde waar geilneef Prince ook zo in uitblonk.

Hard to fuck
Het geneuk krijgt een extra dimensie als Karin Dreijer politieke statements gaat maken. Dat doet ze in This Country – ook weer zo’n fijn electroclash-ding. ‘We’re not attracted to this country’s standards’, begint het veelzeggend. Want: ‘That’s not how to love me.’ In het tussenstuk declameert ze slogans: ‘Free abortions and clear water!’, ‘Destroy nuclear!’ en ‘Destroy boring!’. En dan komt het nummer letterlijk en figuurlijk tot een climax. ‘Everytime we fuck we win.’ Maar ook: ‘This house makes it hard to fuck’ en tot het eind van het nummer herhaalt ze ‘This country makes it hard to fuck’… Over welk land zou het toch gaan, denk je?

I wanna peek
Anders dan op haar eerste album, acht jaar geleden, is de muziek op Plunge ook uitgesproken sexy. Bijvoorbeeld IDK About You is met 150 BPM een keiharde swinger inclusief geile kreuntjes en oeh-oeh-oeh’s. Wanna Sip staat dan weer bol van de aanzwellende synthesizertonen, die als Dreijer ‘I wanna peek, I wanna sip’ zingt helemaal exploderen. Op Red Trails klinken spannende, elegante strijkers over de elektronische backing.
Voor het album heeft Fever Ray een blik aan hippe vrouwelijke co-producers opengetrokken. De Zweedse danceproducer Tami T. werkt mee, net als de Britse techno-dj Paula Temple, de Frans-Portugese ‘batida badass’ Nídia en de Tunesische electro-act Deena Abdelwahed. Die maken dat het allemaal swingt als een tiet, weliswaar rafelig, kinky en punky maar altijd met een goed liedje als basis.

Destroy boring
Af en toe wordt die dansbare geile damesshit onderbroken door stemmige, meer experimentele werkjes – zoals Falling. Al met al heeft de plaat een zeer bijzonder geluid. Dat geldt vooral voor de vocalen van Karin Dreijer. Zij schreeuw-zingt haar teksten, en tegelijkertijd pitcht ze haar stem elektronisch iets hoger. Dat maakt dat haar zang een beetje koud en afstandelijk klinkt, een beetje hard soms. Maar dat past juist goed bij die expliciete teksten.

Destroy boring! Hier is Fever Ray!



Alle beste albums van 2017: