Als je er ‘maar’ 18 kiest, vallen er ook albums buiten de boot. ‘Bubbling under’ in 2018 waren:
Efrim Manuel – Pissing Stars, Mark Pritchard – The Four Worlds, Chris Carter – Chemistry Lessons volume 1, Oneothrix Point Never – Age Of, serpentwithfeet – soil, Let’s Eat Grandma – I’m All Ears, Pariah – Here From Where We Are, Philipp Bückle – Paintings, Jon Hassell – Listening To Pictures (Pentimento Volume 1) en Superorganism – Superorganism.
Julia Holter schrijft geen autobiografische liedjes. Liever laat ze zich inspireren door antieke Griekse cultuur of Franse films uit de jaren vijftig, zoals op vorige albums. Die vult ze dan wel aan met haar eigen herinneringen. Op haar vijfde plaat, die in november verscheen, spelen dichters als Hölderlin en Aleksandr Poesjkin een hoofdrol, en Dante’s Inferno en Tibetaanse monniken en middeleeuwse troubadours en de openingsscène van Andrei Rublev van Tarkovsky en de synthesizermuziek van Vangelis – vooral de soundtrack van Blade Runner. Maar bovenal de Libanees-Amerikaanse dichter en essayist Etel Adnan. Die dichtte de regel ‘I found myself in an aviary full of shrieking birds’. Vandaar de titel van de plaat. “Herinneringen die zich aan je opdringen als krijsende vogels”, zegt Julia Holter. “Beelden van engelen en vleugels. Dat geeft me het idee dat ik boven de materie zweef, boven de werkelijkheid.”
Aviary klinkt soms echt zo kakafonisch als een volière vol krijsende vogels. In de ‘ouverture’ bijvoorbeeld: het massieve dissonante fanfare-achtige geluid van Turn The Light On. Een ander nummer, Everyday Is An Emergency, is dan weer opgebouwd uit geluiden van een doedelzak en claxonnerende auto’s – althans: de eerste helft, de tweede helft is een lieflijke, fluisterzingende pianoballad. Een reflectie op de horror, noemt Holter dat. Want ook in haar hoofd is het soms een kakafonie van horror op verschillende niveaus. Zo was daar een emotioneel uitputtende Twitterverslaving, daar is ze inmiddels van af. Zo is daar Donald Trump, die zit er nog steeds. En zo kampte ze met een #MeToo-spook uit haar verleden. Haar ex is Matt Mondanile, bekend van indiebands als Real Estate en Ducktails. Op Facebook schreef ze dat de ervaringen die zijn slachtoffers deelden, overeenkwamen met de hare.
Maar de anderhalf uur die Aviary duurt kent vele kanten. Er zijn een paar nummers die lekker poppy zijn of zó mooi dat je ze het liefst op een eeuwige repeat zou zetten, zoals I Shall Love 2, Whether en Les Yeux To You. Een aantal nummers zijn opgebouwd op de drone-achtige werking van ijle strijkers. Soms zijn er samplespelletjes met haar eigen – loepzuivere – stem te horen. Dan krijsen de vogels niet, maar kwetteren ze lieflijk. Soms klinkt het weird als Björk, soms als excentrieke klankknutselarij als het beste werk van Kate Bush en als in het nummer I Would Rather See een harmonium voorbij komt, dan moet je onwillekeurig aan de soloplaten van Nico van The Velvet Underground denken.
Veel houvast krijg je niet. Geijkte songstructuren hoor je nauwelijks. Een opbouw in nummers ontbreekt. Hoe je Aviary beluistert, dat maakt Julia Holster niet uit, zegt ze. “Je kunt er een paar liedjes uitpikken en in een playlist zetten. Je kunt alles op shuffle zetten. Het is ook prettig om het op vinyl te draaien. Dan moet je opstaan en de plaat omdraaien: die pauzes zijn fijn.” Aviary is vloeibaar, zo stelt Holster. Het enige ijkpunt is Turn The Light On. Dat is de opener. Denk je. Volgens Julia Holster had het net zo goed de afsluiter kunnen zijn. Het is vloeibaar…
