Als je er ‘maar’ 18 kiest, vallen er ook albums buiten de boot. ‘Bubbling under’ in 2018 waren:
Efrim Manuel – Pissing Stars, Mark Pritchard – The Four Worlds, Chris Carter – Chemistry Lessons volume 1, Oneothrix Point Never – Age Of, serpentwithfeet – soil, Let’s Eat Grandma – I’m All Ears, Pariah – Here From Where We Are, Philipp Bückle – Paintings, Jon Hassell – Listening To Pictures (Pentimento Volume 1) en Superorganism – Superorganism.
Van Hustler naar Deep Throat, dat is een beetje flauw gezegd de weg die Simian Mobile Disco de laatste twaalf jaar heeft afgelegd. Het begon met rafelige electropop en hits als Hustler in 2006. Het ging via uitstapjes naar house en minimal techno en liep dit jaar uit in een geweldige samenwerking met het Londense dameskoor Deep Throat (ja, zo heten ze echt) op het album Murmurations.
Op die plaat hoor je canons en coupletten van het vrouwenkoor over elektronische klanktapijten en hypnotische beats. Veel percussie is live opgenomen, waardoor de muziek wat meer organisch klinkt dan Simian Mobile Disco vroeger. Maar het is de samenwerking met het 27 dameskelen tellende Deep Throat Choir die deze plaat zo bijzonder maakt. Soms klinkt de koorzang integraal, soms verknipt en gesampled, soms uit de verte en soms dichtbij. Er zijn meer elektronische albums met een koor gemaakt, maar daar komen die uitersten nooit bij elkaar. Op Murmurations versmelten ’s werelds oudste instrument, de stem, en hypermoderne synths en samplers wel tot één geheel. Soms weet je letterlijk niet waar de menselijke stem eindigt en de machine begint.
Zwerm spreeuwen Dat was precies de bedoeling. De albumhoes en ook songtitels als Caught In A Wave, V Formation, Gliders en vooral A Perfect Swarm spreken boekdelen. Het zijn golven en vogels in de lucht die de inspiratie voor dit project vormden. De plaat klinkt als een zwerm spreeuwen in beweging op een septemberavond. Letterlijk en figuurlijk. Voor de tracks A Perfect Swarm en We Go lieten James Ford en Jas Shaw van Simian Mobile Disco een aantal dames van het koor schijnbaar kris kras door de opnameruimte lopen, waardoor de stemmen telkens anders klonken in geluid en in volume. Dat je de woorden van de tekst dan niet meer kunt onderscheiden is niet van belang. Het gaat om het sonische experiment. Op die momenten klinkt het Deep Throat Choir als een menselijke synthesizer.
Pompend en stampend Maar dat zijn niet de enige twee hoogtepunten op Murmurations. De plaat start met ambient-achtig gezang, refererend aan Music For Airports van Brian Eno. Daarna gaat de pompende beat aan in Caught In A Wave. Gliders is knetterend en prikkelend. En dan starten de kerkbellen en de hypnobeat voor het ‘anthem’ Hey Sister, met prachtige hooks en breaks, opbouwend naar een Deep Throat-orgasme. Defender is op zijn manier ook een keiharde stamper. En V Formation klinkt letterlijk als vogels in vlucht.
Jas Shaw en James Ford hebben niet eerder zo’n goede plaat gemaakt. En als we de verhalen mogen geloven waren de spaarzame live-uitvoeringen van Murmurations net zo geslaagd en gelaagd. Het is helaas de vraag of we die nog gaan zien. Na een paar shows in maart werd de gezamenlijke tournee gecanceld, omdat bij Jas Shaw een vorm van beenmergkanker is gediagnosticeerd. Het is te hopen dat we in de toekomst nog veel van de Simians gaan horen.
