De beste albums: 17 van ‘17

– Dus… 2017 was het jaar van David Bowie.
– Huh? Maar die is toch begin vorig jaar al overleden?
– Klopt. Maar kijk eens naar deze eindlijst… Zijn geest leeft voort.

Want wat zien we allemaal in deze lijst van 17 beste platen van 2017? Een onversneden protegé (David Bowie noemde Lorde ‘the future of popmusic’), een samenwerkingspartner die te verlegen was om Bowie’s muziek teveel aan te pakken (James Murphy van LCD Soundsystem). We zien een muzikant die zijn tegenspeler was in een Japanse oorlogsfilm (Ryuichi Sakamoto) en synthesist Alessandro Cortini van de band die ooit met Bowie het podium deelde (Nine Inch Nails). Er is een uitgesproken fan die qua ‘sound and vision’ net zo goed haar vrouwtje staat (St. Vincent). En we zien twee jazzo’s (Joseph Shabaton en Colin Stetson) die niet eens hadden misstaan op Bowie’s laatste album Blackstar.

Arcade Fire
De enige die we moeten missen in deze lijst is Bowie’s favoriete band: The Arcade Fire. Zij maakten in 2017 sowieso de song van het jaar met Everything Now, en ook de nummers twee en drie kwamen uit hun koker (Sings of Life en Creature Comfort). Maar over de gehele linie was hun album geen groot genoegen. Ze presteerden het zelfs om er mislukte reggae-dingen op te zetten. En daarmee spiegelden zij – onbewust – de allerslechtste plaat uit Bowie’s carrière: Tonight uit 1984.

Ruk
Okee, dan nog wat keuzes die deze eindlijst hebben bepaald. Veler favoriet The War On Drugs kwam er niet in. Ik vind dat zij vooral een saaie plaat hebben gemaakt – zij zijn de Dire Straits van dit jaar. Met rap en hiphop ben ik al een paar jaar een beetje klaar, hoewel ik het keer op keer probeer. Dus ook Vince Staples en Kendrick Lamar zijn meestal mwoh. En de Nederlandse favo Ronnie Flex vind ik vooral erg ruk.

Bubbling under
Er waren natuurlijk ook afvallers die mij zeer aan het hard gingen. Die wil ik nog even een eervolle vermelding geven. ‘Bubbling under’ in 2017 waren: Xiu Xiu met Forget, Dirty Projectors met hun gelijknamige plaat, erg fijn werk van Hauschka (What If), Kelly Lee Owens, Blanck Mass, Orson Hentschel met Electric Stutter, Planetarium (het project waar onder andere Sufjan Stevens aan meedeed), Ghostpoet, Zola Jesus (zoals elk jaar weer fantastisch), synthesizergrootheid Kaitlyn Aurelia Smith, fijne ambient van Hecq, nog fijnere ambient van Bibio, James Holden/The Animal Spirits, Perfume Genius. En uit Nederland: de nieuwe Piiptsjilling, Spinvis met Trein Vuur Dageraad en niet te vergeten Nadia Struiwigh met Lenticular!

Hier is ‘ie dan: de 17 van ’17. Klik de links voor mijn uitgebreide recensies.

1. LordeMelodrama
2. Ryuichi Sakamotoasync
3. St. VincentMasseduction
4. The xxI See You
5. LCD Soundsystemamerican dream
6. SohnRennen
7. ArcaArca
8. SevdalizaISON
9. Joseph ShabasonAtyche
10. Colin StetsonAll This I Do For Glory
11. JacaszekKwiaty
12. Karima WalkerHands In Our Names
13. Linde SchöneLinde van Nimma
14. LuwtenLuwten
15. BjörkUtopia
16. Alessandro CortiniAvanti
17. Fever RayPlunge

Wil je alles horen? Luister dan deze Spotify-list. Enjoy!

En hier drie keer The Arcade Fire:

Sohn – Rennen

Heeft dat vermaledijde verkiezingscircus in de VS vorig jaar toch wat moois opgeleverd. Net als de maar voortgaande klimaatcrisis en vluchtelingenstromen. Ze waren inspiratie voor Sohn en geven zijn album Rennen actuele diepgang.

Gelukkig koos Sohn voor deze weg en stopte hij met de heilloze anonieme songwriter-groepjes in Los Angeles die Rihanna of Selena Gomez moeten voorzien van platgewalst materiaal. Christopher Taylor – alias Sohn – is daar toch veel te kleurrijk voor.

Hoodie wordt Zorro
Zo kleurrijk was Sohn een paar jaar geleden overigens allerminst. De Briste dj/producer was in het donkere Wenen beland, leefde ’s nachts in zijn studio en schuifelde met z’n witte koppie verborgen onder een hoodie door de sneeuw. Dat kon zo niet doorgaan. Gelukkig moest hij voor zaken in LA zijn, ontmoette daar de toekomstige moeder van zijn zoon en woonde tot zijn grote verbazing opeens op een zonnige ranch. En de hoodie werd verruild voor een Zorro-hoed.

Wat een stem!
De muzikale en persoonlijke achtbaan kreeg z’n weerslag op het tweede album dat logischerwijs de titel Rennen meekreeg. Op z’n Duits, want dat vond Taylor krachtiger dan ‘to run’. En hoe klinkt Rennen? Veel opener dan zijn voorganger uit 2014. Daar poetste Sohn zichzelf nog weg achter een muur van gonzende, kwinkelerende elektronica. Christopher Taylor: ‘Als producer moedig ik artiesten aan om hun stem te laten horen, om het te gebruiken als middel om te ontroeren. Maar zelf lapte ik die regel aan mijn laars.’ Dat moest dus anders op Rennen. Want zingen dat kan hij, mán wat een stem!, zowel in kleinschalige r&b als in uitbundige gospel en soul.

Heart and soul
Waar veel elektronische artiesten worstelen met de balans tussen innovatieve geluiden en muziek met ‘heart and soul’, klinkt dat bij Sohn helemaal natuurlijk. Misschien wel door die nieuwe, open productie. Taylor is dan ook een multitalent. Met zijn stem en zijn batterij aan apparatuur maakt hij mooie melancholische dingen, hele poppy songs en soms kan hij goed knallen. Dat kun je ook in één nummer voorbij horen komen, zoals in de afsluiter Harbour. Still Water is dan juist weer een ambient-achtige track met subtiele geluidjes in de onderstroom. En Dead Wrong is gewoon krautrock. De plaat verscheen overigens op het magische label 4AD.

Droevige achtbaan
En dan zijn er nog die politieke nummers. De Amerikaanse verkiezingen komen terug in Primary. Ook die begint als ballad, ditmaal zingt Sohn met gepitchte stem. Is er dan niemand die het verschil kan maken?, vraagt Taylor zich af terwijl de muziek verandert in vrolijke dance. Nee, zo blijkt. En hij eindigt met de woorden ‘Can I wake up now’… gevolgd door een secondenlange stilte.

Conrad gaat over de klimaatopwarming. ‘I can feel it coming, we can never go back’, zingt Sohn vrolijk over een jaren ’80 popsong die ergens doet denken aan Michael Jackson anno Bad.

Maar een van de mooiste tracks is misschien wel het titelnummer. Stil en melancholisch. Dat Rennen gaat niet zozeer over vrolijke Sohn, zo blijkt, maar over wanhoop en opgejaagd zijn. De achtbaan van vluchtelingen of migranten is een stuk minder leuk als die waarin Chris Taylor zit, zo zingt hij droevig.

(En zo is het toch gelukt om een recensie te schrijven over Rennen, zonder één keer de naam James Blake te noemen…)

Dit optreden op Down The Rabbit Hole 2017 zegt het allemaal:

Alle beste albums van 2017: