Als je er ‘maar’ 18 kiest, vallen er ook albums buiten de boot. ‘Bubbling under’ in 2018 waren:
Efrim Manuel – Pissing Stars, Mark Pritchard – The Four Worlds, Chris Carter – Chemistry Lessons volume 1, Oneothrix Point Never – Age Of, serpentwithfeet – soil, Let’s Eat Grandma – I’m All Ears, Pariah – Here From Where We Are, Philipp Bückle – Paintings, Jon Hassell – Listening To Pictures (Pentimento Volume 1) en Superorganism – Superorganism.
Wat doet het er toe hoe ze eigenlijk heet? Dat ze eerst een man was? Uit Schotland kwam? Dat ze zo onzeker was dat ze haar biografie geheim hield en een stand-in opvoerde bij interviews? Het gaat er om wie we nu voor ons hebben: Sophie, de bubblegumqueen, post-trance godin, producer van bubblebeats en artificiële glitch met J-pop trekjes. De vrouw die muziek uit elkaar kan rekken als elastiek. Dat hebben Charli XCX, Vince Staples, Madonna en Lady Gaga al aan den lijve ondervonden en dat maakt haar een überhippe producer. Zij is het geluid van nu. En uiteindelijk doet Sophie het ook met zichzelf. Oil Of Every Pearl’s Un-Insides heet haar debuut, waarop ze voor het eerst ook zelf zingt. Daarop staat het geluid van morgen.
Je hebt easy listening, maar je hebt ook uneasy listening. Oil Of Every Pearl’s Un-Insides is allebei tegelijk. Sophie’s plaat zit ergens tussen hypergeconcetreerde pop, overstuurde rave, happy hardcore en avantgardistische geluidskunst in. Of nee: de elementen versteken elkaar juist. En zo belandt je domweg in een parallel universum, waar alles van plastic is. Dat heb je nog niet door als je Oil Of Every Pearl’s Un-Insides opzet. De meest ‘normale’ track is de opener It’s Okay To Cry, een soort genderbendervariant op boys don’t cry, waarin Sophie lieflijk zingt over een trancetrack zonder beat. Die briljante truck doet ze nog een keertje, maar dan nog wat extremer, op Is It Cold In The Water?. Hier klinkt het eerder dramatisch en Sophie zingt rusteloos “I’m freezing, I’m burning, evaporating”.
Ponyboy – over een wel heel erg kinky bdsm-spel – is metalig ratelend. Op Faceshopping gaat ze helemaal loos met gekke geluiden en abstracte beats. Het geluid wringt zich alle kanten op, totdat ergens op driekwart een jubelende koor-break je even op adem laat komen. Maar dat duurt niet lang. In de laatste minuten moet je er weer ‘an, die scheermesbeats komen gewoon weer terug. Infatuation is ook weer zo’n dramatisch nummer, met opbouwende synth-akkoorden maar ook met allerlei dissonante wriemeltjes eronder. Not Okay grijpt op een vreemde manier terug op de rave-klanken van de jaren ’90. Je hoort allemaal geluidsgrapjes die bij The Prodigy niet hadden misstaan, maar volledig anders gerangschikt zodat het een abstract werkje wordt.
Immaterial lijkt wel een parodie op Material Girl van Madonna, maar dan op speed. Het lijkt ook steeds sneller en sneller te gaan om via echo te eindigen in een soort belklank. Oil Of Every Pearl’s Un-Insides sluit af met het lang uitgesponnen Whole New World/Perfect World. Het begint met gabber en grunting, gaat via de gekste beats (je wist niet dat er zulke geluiden uit computers konden komen) naar een echo van stemmen en schrapend metaal. Best spooky. Als de laatste klanken wegsterven, ben je zo flabbergasted dat je minutenlang ademloos in je stoel blijft zitten. Een album lang heeft Sophie je een hele nieuwe wereld laten horen. Je weet niet of die perfect is, met al dat plastic, maar fascinerend is ‘ie wel.
