Op deze dag in 1982 bracht Yazoo het album Upstairs At Eric’s uit. So happy birthday!

Deze plaat is nu 38 jaar oud. Ik was dus 13 jaar toen ‘ie uitkwam. Sommige nummers heb ik zó vaak gehoord dat elke nanoseconde daarvan in mijn DNA is gekropen. Ik heb het dan vooral over de hits, zoals het goddelijk goddelijk g-o-d-d-e-l-i-j-k mooie Only You (ik had die op een singletje), over natuurlijk het dwingend swingende Don’t Go (ook op single) en de apocriefe hit Situation (want die stond niet op de oorspronkelijke Engelse uitgave, later wel in een dancemix op de Amerikaanse – die had ik op maxisingle – wát een kraker!). Druk een knopje in in mijn hoofd en ik ratel ze op, deze drie. Maar de andere nummers op Upstairs At Eric’s zijn minstens zo iconisch. En daar hoef je echt geen Leendert Douma voor te heten.

Yazoo was een duo, een gouden combinatie van twee supernerds en – misschien wel – outcasts. De basis werd gevormd door de eigenwijze synthi-wizard Vince Clarke. Die had al enige naam en faam gemaakt met Depeche Mode (de superhit I Just Can’t Get Enough kwam uit zijn koker), maar ging daar weg met ruzie. Vince Clarke had (heeft?) een gave om catchy deuntjes te schrijven en Yazoo was wat dat betreft his finest hour. (Daarna kwam hij na wat omzwervingen terecht bij een volgend duo: Erasure. Maar dat was nauwelijks te pruimen.)
De échte kracht van Yazoo lag in die combinatie van eenvoudige, koude synthesizerdeuntjes en DIE STEM. Die kwam uit de strot van een andere nerd: Alison Moyet. De ietwat gezette jazz-, soul- en postpunkzangeres had een advertentie op een kaartje in de supermarkt geschreven in het slaperige stadje Basildon. Zij zocht een roots-band om lekker de blues mee te zingen. Vince Clarke zocht juist een stem om een demo van Only You in te zingen… en zo werd Yazoo een feit. Simpele synthpop, kristalhelder geproduceerd, met een diepe warme bluesstem; het was een droomcombi. Ook omdat de Eurythmics nog geboren moesten worden…

Over de singles hoeven we het niet meer te hebben. De rest van de nummers zijn minstens zo boeiend. Zo is Too Pieces een mooie kruising tussen het electrogeluid van Krafwerk en de pop van Human League (hun hitalbum Dare! – met Don’t You Want Me Baby – verscheen rond dezelfde tijd). Bad Connection is een soort van bevroren abstracte doowop/sixtiessoul – met een beetje een cheesy feel en tekst. I Before E Except After C is een raar samplekunstwerkje van Vince Clarke; met alleen maar stemmen zonder enige melodie, zeg maar a la Revolution 9 van de Beatles en een beetje een vreemde eend in de bijt. Boeiend, maar niet waar we voor kwamen. Gelukkig valt meteen daarna Alison Moyet weer in – a capella met haar warme stem – voor de opmaat naar het prachtige Midnight. Dat spelen met samples en stemmen komt in het nummer daarna weer terug, maar dan als onderlaag bij een meer stereotype Yazoo-nummer: In My Room. Ook hier weer red Moyet de boel, met haar stem als een klok. Goodbye ‘70’s swingt als Don’t Go en Situation en had net zo goed op single uitgebracht een dikke hit kunnen worden. Dat geldt trouwens ook voor de Human League-achtige uitsmijter van de plaat: Bring Your Love Down (Didn’t I). Maar voor het zover is horen we nog twee wat donkerder tracks: Tuesday met een typische jaren tachtig crisistekst (de seventies waren echt voorbij, ja) en de gloomy ballad Winter Kills. Dat is echt een kippenvel-nummer, geschreven door Alison Moyet en ook bijna geheel door haar uitgevoerd. Zij zingt en speelt piano, slechts begeleid door een donkere beat van Vince Clarke.

Voilá Upstairs At Eric’s – de plaat is zo genoemd omdat ‘ie werd opgenomen bij en met producer/engineer Eric Radcliffe. Clarke en Moyet hebben het kunstje niet meer weten te herhalen. Ze maakten nog een tweede album in 1983 (You And Me Both), maar die klonk al niet mee zo fris en fruitig. Daarna gingen ze met ruzie uit elkaar. Wat Clarke ging doen, daar hebben we het over gehad. Alison Moyet startte een succesvolle solocarrière met hits als Love Resurrection, All Cried Out en That Ole Devil Called Love. Pas in 2008 kwam Yazoo weer bij elkaar voor een korte reünie waarbij ze de nummers van Upstairs At Eric’s voor het eerst samen live speelden. Dat was leuk voor Engeland, waar de nummers van Yazoo nog veel meer in het DNA zijn gekropen dan aan deze kant van de Noordzee.

Nu is het weer twaalf jaar later, en nog steeds klinken de nummers op Upstairs At Eric’s up-to-date en to-the-point. Situation en Don’t Go misstaan nog steeds niet op de dansvloer. Winter Kills en Midnight mogen nog immer op de radio. En Only You… oooooh wat mooi…

–

–

Meer jarige platen?

• Arcade Fire – The Suburbs (2010)
• Angelo Badalementi – Soundtrack From Twin Peaks (1990)
• Bauhaus – The Sky’s Gone Out (1982)
• Beastie Boys – Ill Communication (1994)
• Björk – Debut (1993)
• Kate Bush – Hounds Of Love (1985)
• Sam Cooke – Sam Cooke Live At The Harlem Square Club 1963
• Dexy’s Midnight Runners – Too Rye Ay (1982)
• Einstürzende Neubauten – Halber Mensch (1985)
• Brian Eno – Another Green World (1975)
• Fennesz – Endless Summer (2001)
• Aretha Franklin – Spirit In The Dark (1970)
• Funkadelic – Maggot Brain (1971)
• Future Sound Of London – Lifeforms (1994)
• Goldie – Timeless (1995)
• Jimi Hendrix Experience – Electric Ladyland (1968)
• Lauryn Hill – The Miseducation Of Lauryn Hill (1998)
• Joe Jackson – Night And Day (1982)
• Joy Division – Unknown Pleasures (1979)
• Kraftwerk – Autobahn (1974)
• Bob Marley – Exodus (1977)
• Sinéad O’Connor – The Lion And The Cobra (1987)
• Pogues – Rum, Sodomy & The Lash (1985)
• Portishead – Dummy (1994)
• Public Enemy – It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988)
• Scraping Foetus Off The Wheel – Hole (1984)
• Sigur Rós – Agætis Byrjun (1999)
• Stars Of The Lid – The Tired Sounds Of Stars Of The Lid (2001)
• Stromae – Racine Carrée (2013)
• David Sylvian – Brilliant Trees (1984)
• Talking Heads – Remain In Light (1980)
• TV On The Radio – Dear Science (2008)
• Kanye West – Yeezus (2013)
• Robert Wyatt – Rock Bottom (1974)
• Yazoo – Upstairs At Eric’s (1982)