Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra – Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra

Wie is er nou nooit verliefd geworden op Roos Rebergen? Ik werd dat kort voor zij en haar band Roosbeef hun tweede plaat Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten uitbrachten in 2008. Vanwege haar knalrood geverfde haar en haar karakteristieke stem, maar vooral vanwege de volstrekt originele en authentieke teksten. Die hebben een fijne naïviteit, maar zijn tegelijkertijd diep filosofisch. Roos weet te raken. De teksten zitten vol onverwachte wendingen. Ze zijn krachtig, kwetsbaar en knettergek.

De Belgische muzikant Tom Pintens was toen al lang verliefd geworden (net als ik: niet romantisch maar muzikaal). Hij zag Roosbeef in Zwolle, toen hij daar speelde met Zita Swoon. Hij vroeg of ze nog een producer zochten. Ja dus. Na die debuutplaat bleef de Vlaamse multi-instrumentalist, componist en arrangeur een kernlid van Roosbeef – naast zijn werk in Zita Swoon, Tamino en Het Zesde Metaal.

Mentor

Ook bleef Tom Pintens mentor van Roos Rebergen. Als ze een liedje had, ging ze eerst naar hem. Dan hielp hij haar verder. Het was ook door Tom Pintens dat ze van Utrecht verkaste naar Antwerpen. Hun symbiotische relatie kwam vorig jaar veel te vroeg ten einde. In augustus 2023 overleed de muzikant aan darmkanker. Hij werd maar 48 jaar. Roos was radeloos, want er stond een tour met Roosbeef in de planning maar het voelde verkeerd om een vervanger voor Pintens te zoeken. Ze herinnerde zich hoe ze aan zijn ziekbed zat. Ze vond het een beetje ongepast dat ze over haar toekomst zat te tobben, terwijl Tom zo ziek was. Maar hij vond dat niet zo gek. “Zet je niet vast”, was zijn advies. “Ga met veel mensen samenwerken. Ga doen wat je leuk vindt.”

Zonnetjes

Nieuwe wegen inslaan werd onvermijdelijk. Zo kwam ze uit bij Tim Vandenbergh, orkestleider van SunSunSun Orchestra. Ze had in 2013 en 2019 al eens met het orkest gewerkt. Yumika Lecluyze en Jeroen Baert op viool, Karel Coninx op altviool, Seraphine Stragier op cello en Tim Vandenbergh op contrabas vormen een spectaculaire club. Internationale grootheden als John Cale en Einstürzende Neubauten deden projecten met SunSunSun Orchestra. Ook Zita Swoon, Tamino en Het Zesde Metaal hebben met de zonnetjes opgenomen. Daarnaast deden ze sessiewerk op platen van Clouseau, Stef Bos, Triggerfinger en Ozark Henry. Maar het liefst spelen ze experimenteel en avantgarde, van Arvo Pärt tot John Zorn, van Dimitri Sjostakovitsj tot Kraftwerk.

Betoverend

Roos Rebergen en Tim Vandenbergh namen het oeuvre van Roosbeef door om te kijken welke liedjes zouden werken met strijkers. Ze kwamen in ieder geval op de negen nummers die nu op het album staan. Vandenbergh schreef er alternatieve arrangementen voor. Daar ging SunSunSun mee aan de slag. Ze riepen de hulp in van Antoon Offeciers voor Fender Rhodes piano en andere elektronica.

Het resultaat is betoverend! Die unieke stem van Roos Rebergen is een gouden combinatie met de strijkers van SunSunSun Orchestra, en die uitgeklede arrangementen doen weer terugdenken aan die allereerste albums van Roosbeef – maar dan volwassen. De plaat is expressief, warm, sfeerrijk en soms emotioneel.

Moederschap

Roos’ gekke gelaagde poëzie komt hier meer dan ooit tot zijn recht. Weer valt op hoe briljant de teksten zijn. (Ik heb de neiging om deze recensie vol te pennen met citaten, maar ik hou me in.) Er zijn een paar fijne lyrische extraatjes op het album terechtgekomen. Het nummer Amerika wordt aangevuld met een stuk spoken word: Bang Zullen Ze Leven. En het nummer Dichtbij krijgt een poëtisch intro – met als subtitel Ik Zal Het Houden – waarin Roos Rebergen tot haar ongeboren kindje spreekt. Moederschap of de relatie moeder-kind staat centraal in het dubbelnummer en het besef dat ze haar kinderen ooit los zal moeten laten (ik kom hier nog op terug). Dat staat wel in contrast met de herbewerking van Rattenkop, geschreven voor de samenwerking met André Manuel: Tjing Ting uit 2016. Dat nummer gaat over haar eerste grote verliefdheid. En dan eindigt het album met We Hebben Alles, waarin Rebergen ingehouden begint maar uiteindelijk heel intens klinkt. Kippenvel. Van de laatste Roosbeef-cd is het nummer Vergeten Groente, dat ook weer gaat over moederschap: “Vergeten groente / droge kleren / Wanneer gaat je mama het leren? / Verloren brood en flauwe grappen / Wanneer gaat je mama het snappen?”

Oneerbiedig gezegd: de switch van Tom naar Tim heeft goed uitgepakt. Maar het is gek dat mentor Tom Pintens niet meer meekrijgt wat Roos Rebergen met hun gezamenlijke erfenis heeft gedaan… Ik denk dat hij het prachtig zou vinden. Hij leeft door in deze prachtige liedjes.

–