The Cure – Songs Of A Lost World

Geplaatst op door

Robert Smith en The Cure liggen mij nauw aan het hart, alhoewel ik ze maar één keer heb zien optreden (ik kom hier nog op terug). Hoe mooi is het dan dat ze na zestien (!!) jaar een album uitbrengen met nieuw werk. Werk dat tot het beste hoort dat ze ooit hebben gemaakt.

Ik ben te jong om de vroege hoogtijdagen van The Cure bewust te hebben meegemaakt. Ik was dertien jaar oud toen hun meest duistere schijf verscheen: Pornography uit 1982. Dan ben je nog niet helemaal klaar voor al die hermetische en psychotische zwaarte, inclusief teksten als “it doesn’t matter if we all die” en “we must find this sickness, find a cure”… Daarvoor hadden Robert Smith cum suis al goth-iconen als de albums Seventeen Seconds (1980) en Faith (1981) uitgebracht. Ik ontdekte al die pracht met lichte terugwerkende kracht. Ik klokte in bij het psychedelische album The Top en de single The Caterpillar in 1984. Ik was flabbergasted.

Opvolger The Head On The Door sloeg helemaal in als een bom! In de rest van de wereld en in mij. Zeker hits In Between Days en Close To Me, en dan ook nog eens het opnieuw uitgebrachte Boys Don’t Cry. Nachtenlang dansten we op de kleine donkere dansvloertjes van Café Troost in Wageningen, The Move in Arnhem en De Stoep op Terschelling. Toen werd het 1986 en mochten Robert Smith en The Cure het festival Pinkpop afsluiten met een speciale lichtshow (iets wat in die tijd nog heel bijzonder was). Dus gingen wij liften naar Geleen. We zagen hoe Robert Smith met onder andere Cure-veteranen Simon Gallup, Porl Thompson en Laurence Tolhurst een indrukwekkende dwarsdoorsnee brachten uit hun iconische albums.


Het volgende hoogtepunt kwam in 1989 met het album Disintegration. De wereld was in rep en roer. House en acid hadden hun intrede gedaan en het IJzeren Gordijn was aan het vallen. The Cure bleef The Cure: grijs, donker en melancholisch, maar met weer van die aansprekende hits als Pictures Of You, Lovesong en vooral Lullabye. Misschien is Disintegration wel de meest ultieme Cure-plaat. Alle elementen zijn hier optimaal uitgekristalliseerd. Jammer alleen dat het gothic sfeertje inmiddels een beetje gedateerd overkwam.

Voor duistere ellende moesten we inmiddels bij andere artiesten zijn. Bij David Bowie bijvoorbeeld – grote vriend van Robert Smith en iemand die mij nóg nauwer aan het hart ligt. Bowie was inmiddels bekomen van zijn Let’s Dance-achtige startrip en ging zich richten op post-apocalyptische industrial en cyberpunk. Hij maakte het overrompelende premillennium album 1. Outside in 1995 en ging daarmee op tournee. Wij stonden in de Jaarbeurs in Utrecht met onze monden open van verbazing. De meeste indruk maakte Reeves Gabrels, inmiddels de vaste gitarist van David Bowie. Zijn spel was experimenteel en abstract, zowel hoekig als meanderend – maar altijd zo scherp als een mes.  

Jaren gingen voorbij. De 21e eeuw ging van start, we kregen 9-11 en de euro. We kregen een tsunami, de Taliban en Twitter, Saddam en Syrië, de kredietcrisis en het klimaat. En uiteindelijk ging David Bowie dood in 2016. Ondertussen bleef The Cure trouw albums afleveren. Alleen sloeg Robert Smith niet meer vaak een deuk in een pak boter.  Ze ontpopten zich wel tot een gedegen liveband – zeker toen Reeves Gabrels in 2012 de gelederen kwam versterken – maar aan The Cure kleefde een beetje een ‘gouwe ouwe’-imago, mede omdat er sinds het album 4:13 Dream uit 2008 geen nieuw materiaal meer verscheen. De bron droogde op.

Robert Smith bleef telkens een nieuwe plaat aankondigen, maar die werd keer op keer uitgesteld. We begonnen bijna het geloof in een nieuwe genezing te verliezen. Dus onze verbazing was groot toen dit jaar op 25 september de website songsofalost.world werd gelanceerd. Na zestien jaar was het dan eindelijk zover! Een nieuw album van The Cure! En op 1 november om middernacht was het te stream en te koop. Op dezelfde dag gaf de band een geweldig drie uur durend concert in de Troxy in Londen, waarbij niet alleen Songs Of A Lost World integraal werd gespeeld maar er ook ruim aandacht was voor Seventeen Seconds – 45 jaar na dato – en alle hits uit hun hele oeuvre.


Hoe langer het wachten, hoe hoger de verwachtingen. Konden Robert Smith cum suis die wel waar maken? Een goed teken was dat het album meteen niet meer uit onze installaties was weg te branden. Keer op keer werd ‘ie gedraaid en met elke luisterbeurt werd Songs Of A Lost World beter. Oudgedienden Robert Smith (gitaar) en Simon Gallup (bas) spelen nu met twee gitaristen, waarbij Reeves Gabrels de meest prominente rol krijgt. Dus klinkt Songs Of A Lost World soms als het beste van Pornography, Seventeen Seconds en Disintegration gecombineerd met het geluid van Bowie’s 1. Outside en Earthling. Dat is heerlijk. The Cure anno 2024 is niet alleen maar nostalgie, maar de band zet stappen vooruit. Ook het geluid van Jason Cooper’s drums is indrukwekkend, krachtig en helemaal van nu. In een enkel moment klinkt The Cure zelfs als een metalband. Wie had gedacht dat ze ooit met betonrock op de proppen zouden komen?

De plaat telt 49 minuten en 15 seconden en daarin weet The Cure acht beklemmende nummers uit te spinnen. Stuk voor stuk bouwen ze langzaam op vanuit een melancholisch en sfeervol intro. Vaak barst Robert Smith pas na de helft uit in zijn zingende gehuil of huilende gezang. Wat opvalt is hoe krachtig de stem van de 65-jarige Smith nog klinkt! Hij laat tijdgenoten als Bono (U2), Jim Kerr (Simple Minds) of Dave Gahan (Depeche Mode) ver achter zich.

Wat niet nieuw is: de somberheid druipt er nog steeds vanaf. In die zestien jaar is er heel wat gebeurd en dat kreeg zijn weerslag in de liederen van de verloren wereld, overigens allemaal van de hand van Robert Smith. Zijn ouders en zijn oudere broer zijn overleden. Dat hoor je terug in Never Can Say Goodbye. Er brak een pandemie uit en vervolgens twee oorlogen. Daarvan zijn Warsong en Drone:Nodrone een weerslag. Het hoogtepunt van het album is afsluiter Endsong. Robert Smith schreef het toen hij in zijn tuin zat. Hij herinnerde zich dat hij in 1969 – op tienjarige leeftijd – naar de maan tuurde, op het moment dat daar Apollo 11 landde. “And I’m outside in the dark staring at the blood red moon / Remembering the hopes and dreams I had and all I had to do / And wondering what became of that boy and the world he called his own / I’m outside in the dark wondering how I got so old.”

Is daarmee de cirkel rond? Ik weet het niet. Ik hoop alleen maar dat The Cure niet meer zolang op zich laat wachten met een volgend album. Er gaan geruchten dat er komend jaar weer een plaat verschijnt en daarna gaan ze op tournee. Dan prijs ik mij gelukkig. Het wordt hoog tijd voor een tweede bezoek aan The Cure.  

–

–

–

–

Alle beste albums van 2024:

Laat een reactie achter