Bug – Fire

Stel je voor: een aantal jaar in de toekomst. De pandemie houdt aan. Robots bezorgen eten in blik. We zien elkaar alleen via schermen. En… ‘people were no longer arrested for not being vaccinated, now they were just terminated’. Haat groeit. De overheid verkruimeld. Stel je voor: een aantal jaar geleden. Kensington, Londen, 2017. Je staat in een kapel bij de Grenfell Tower. Mensen om je heen vallen op hun knieën. Ze schreeuwen, huilen. Ze buigen zich over de lijken. Er was rook, er waren vlammen. Ze voelen zich verlaten. In de steek gelaten. Haat groeit. En letterlijk in het midden tussen deze twee polen in verleden en toekomst speelt zich het nieuwste album van The Bug af. Niet zo gek dat het een apocalyptische plaat is geworden, hè?

Het gaat om het eerste en het laatste nummer, beiden met als gastvocalist dichter Roger Robinson, die vaker met de Britse producer en beatcreator Kevin Martin alias The Bug samenwerkt. In 2019 maakten ze samen de beklemmende plaat Solitude, inmiddels de vierde van King Midas Sound. (Die eindigde hoog in mijn top 19 van 2019.) Daarnaast bracht Martin een aantal albums onder zijn eigen naam uit, onder de naam Techno Animal, God, Ice, Earth en Zonal. Maar pas dit jaar verscheen er een vervolg op eerdere platen van The Bug: London Zoo (2008) en Angels & Devils (2014). Hoe The Bug klinkt? Ultra-diepe bassen, heel veel noise en ruis en extreem zware hardcore beats. Je kunt het lomp noemen. Monolithisch. Rudimentair. Martin boort direct in je reptielenbrein. Dit onderbrengen onder labeltjes als dubstep, grime, industrial of dancehall doet de geluidsexplosies onrecht. Daarvoor is The Bug te extremistisch. De muziek is te donker en te depressief. Je hoort kerkklokken, neergaande synth-lijnen, white noise, drones, sirenes, bliksem. Hoe The Bug dan klinkt? Als post-Brexit Engeland in verval. De soundtrack bij een neoliberale hel. Dat is niet prettig, zeker niet toegankelijk, wel fascinerend. De afgrond swingt soms als een tierelier.

Pissed-off

Naast Robinson werkt The Bug wel met een aantal rappers uit de Britse dub-, grime- en dancehall-scene. Denk namen als Flowdan, Nazamba, Logan_olm, Manga Saint Hilare, MC FFSYTHO en Daddy Freddy. Allemaal donkere, zware, gruizige stemmen. Die passen helemaal bij het moeras aan benauwende, massieve klankpartijen. Maar je hoort ook spoken word van de Amerikaanse Moor Mother komt aan bod – zo hard, zo schel, zo giftig, ze jaagt je op als een prooi, het lijkt wel een horrorfilm. Behalve bij Daddy Freddy, die een happy ode aan de ganja brengt, gaan de veertien teksten op Fire eigenlijk alleen maar over oorlog, geweld, corruptie, consumentisme, armoede, verval, malaise. Iedereen is nogal pissed-off en terecht. Dit is een verzetsplaat! Dan krijg je dus ook titels als Pressure, Clash, Demon, War, Bang, Fuck Off en Bomb. Je kunt het lomp noemen. De Engelse muzieksite The Quietus vergeleek de plaat in augustus met de ‘Incredible Hulk’: de brute groene spieren pompen op en ze scheuren alles open. Hoe dan ook, de boodschap wordt er in geramd. Dit is punk anno 2021. In z’n puurste, simpelste vorm. Het is indrukwekkend, overweldigend, maar ook heerlijk.

Alle beste albums van 2021:

Laat een reactie achter