Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons

Geplaatst op door

“I’m listening to every little whisper in the distance singing hymns / And I can feel things changing”

Revolutie van liefde
Dat dus. Op het eerste gehoor is de derde plaat van de Britse dichteres Kate Tempest (Kate Esther Calvert, geboren 22 december 1985 in Westminster Londen) opgetrokken uit doemdenkerij en zwartgalligheid. In ieder geval het eerste deel, dat je zou kunnen aanduiden met ‘the book of traps’. Maar tijdens het tweede deel (‘the book of lessons’) wordt het steeds meer duidelijk: het gaat bij Kate Tempest juist om hoop en verbondenheid. Dat voel je ook als je de dichteres ziet optreden. Je verlaat de zaal, of het festival, gloedvol en ontroerd. Helemaal opgeladen en met de onstuitbare aandrang om een revolutie te beginnen, een revolutie van liefde.

Woede over het shitsysteem
Maar eerst die ‘traps’. Tempest foetert tegen Brexit. (“It’s coming to pass, my countries coming apart / The whole thing’s becoming such a bumbling farce / Was that a pivotal historical moment / we just went stumbling past?”) Ze ageert tegen alcohol, vadsigheid en luiigheid. (“Instead, we are online venting our outrage / Teaching the future that life is performance and vanity / Post a quick death threat / Drunk every evening / Sick from the radiated meat / Sucking on pork ribs and summoning pornography / So that we can cum when we fuck!”) Tegen racisme, reaguurders op internet. Tegen consumentisme. (“I’m the child of the gimme-more nation / When they want something / They launch an occupation / They plunder and they pillage / They call it liberation.”) Tegen isolement, emotionele leegte en gebrek aan empathie. De boodschap komt hard binnen. “Er is een reden waarom ik Tempest heet als artiest”, zegt ze zelf. “Als een wervelwind probeer ik door de zaal te gaan. Door je hoofd. Mijn woorden zijn windvlagen, die soms als scheermesjes kunnen aanvoelen. Maar ik dwing je om iets te voelen. Woede over het shitsysteem. Woede en verdriet over de wanorde en de onrechtvaardigheid.”

Intiem en urgent
Vanaf halverwege de plaat starten de ‘lessons’ en wordt de muziek steeds gevoeliger. Muziek die overigens heel spaarzaam is. De plaat is geproduceerd door Rick Rubin (de baas van DefJam-records en de grote man achter de Beastie Boys, Run DMC, Public Enemy en LL Cool J, maar ook de man die Johnny Cash zijn intense laatste platen liet maken). Rubin koos voor beatloos en heel weinig instrumenten – soms zelfs geen, All Humans Too Late is alleen Kate’s stem. Terecht, want zo komen de gedichten van Tempest het best tot hun recht. Intiem en urgent. Nummers als Hold Your Own en Holy Elixer zijn daarom prachtig.

Less greed, more respect
De plaat sluit af met het prijsgedicht People’s Faces.

“And I can feel things changing / Even when I’m weak and I’m breakin’ / I stand weeping at the train station / ‘Cause I can see your faces / There is so much peace to be found in people’s faces / I love people’s faces.”

En iets verderop maakt ze een statement dat niets aan duidelijk te wensen overlaat:
“More empathy, less greed, more respect / All I’ve got to say has already been said / I mean, you heard it from yourself / When you were lying in your bed and couldn’t sleep / Thinking: Couldn’t we be doing this differently? I’m listening to every little whisper in the distance singing hymns / And I can feel things changing”

Pfff. Iedere keer als ik People’s Faces hoor of zie, ontroert het me weer. En ik ben niet de enige. Kate Tempest krijgt er zalen en festivals mee plat. Ik bedoel: als je half Glastonbury aan het huilen krijgt met alleen woorden, dan ben je een hele hele grote!

–

–

Alle beste albums van 2019:

Laat een reactie achter