Kee Avil – Spine

Geplaatst op door

Nee, geen speakers. Zet je koptelefoon op! Spine is voor fijnproevers van sound design en subtiele stemkunst. De tweede boreling van Kee Avil is een verontrustend mooi album geworden. En intiem: het is alsof ze haar dagboekaantekeningen in je oor fluistert (ik kom hier nog op terug).

Kee Avil is de alias van de vanuit Montréal opererende zangeres, multi-instrumentalist en producer/soundwizard Vicky Metter. Over haar debuutalbum Crease (2022) deed ze drie jaar, maar Spine maakte ze in een paar maanden tijd. Dat eerste album was ambitieus, moest allesomvattend worden en dat was ook best wel gelukt. Maar Spine is veel meer to-the-point en daardoor sterker. De kracht zit in de beperking. Kee Avil en producer Zack Scholes legden zichzelf heel stoïcijns op dat elke track – naast vocalen – uit niet meer dan vier elementen mocht bestaan: gitaar, elektronica en twee andere instrumenten.

Vooral die elektronica is spectaculair. Het geluid wordt de ene keer opgetrokken uit clicks en glitches en dan weer lijken er insecten over een contactmicrofoon te tokkelen. Af en toe barst er een orkaan aan white noise los, die zich dan weer laat temmen in een of ander industrieel ritme. Er zijn onderwatergeluiden, grommende monsters, stofzuigers, ratelende kettingen en tikkende klokken. Ze vormen vaak subtiele percussie. Daaroverheen hoor je dan gitaardrones en feedback, een double bass of een triphop-drum. En dan maakt ze ook nog gebruik van eigengemaakte field recordings. Alles klinkt loepzuiver. Het lijkt of Kee Avil en Zack Scholes prima weten waar Abraham de mosterd haalt: bij de soundwizards van Coil! Maar we horen ook Art Of Noise en hyperpop-producer SOPHIE als invloeden. Toe maar. Voor minder doen ze ’t niet. De sfeer op Spine is zo mysterieus en sprookjesachtig als op de beste platen van Coil, maar je kunt ook denken aan het album Tilt van Scott Walker. Of Deceit, want zelf noemt Kee Avil de band This Heat als inspiratiebron. Het prachtige artwork van Jacqueline Beaumont en fotografe Fatine-Violette Sabiri sluit trouwens helemaal aan op die enge en beetje zieke sfeer op het album.

Als we toch aan namedropping doen: Haar stem houdt dan weer het midden tussen Jenny Hval, Regina Spektor en Billie Eilish, met trekjes van Björk. Ook dat is niet mis, al klinkt ze soms een beetje gereserveerd. Slimme geluidskunstenaars als Kee Avil en Zack Scholes zijn, hebben ze de stem helemaal voorin de mix gezet. Zo lijkt het alsof ze ín je oor staat te fluisterzingen – en soms hoor je niets meer dan het verplaatsen van lucht door haar larynx. Pfff. Het maakt de plaat heel intiem, wat een apart contrast vormt met die wat afstandelijke manier van zingen. Of nodigt ze ons juist uit om dichterbij te komen en nog nauwer te luisteren? Dat doen we graag. Dan zetten we onze koptelefoons weer op en draaien we dit mysterieuze werkje gewoon nog een keer.

–

–

–

–

Alle beste albums van 2024:

Geef een reactie