Tagarchief: Sonic Youth

Kim Gordon – The Collective

Geplaatst op door
Beantwoorden

Niemand is zo cool als Kim Gorden. Zeker als het ongemakkelijk wordt of abstract, als het gaat schuren, dan bloeit Kim op. De inmiddels 71-jarige bassist, gitarist en zangeres werd niet voor niets ‘the mother of grunge’ genoemd: al vanaf 1981 maakte ze experimentele noise in de pionierband Sonic Youth. De band stopte in 2011, net als haar huwelijk met SY-gitarist Thurston Moore. Maar Gordon bleef zichzelf vernieuwen… en bleef lawaaiig schuren.

Noise vormt een rode draad door haar carrière en The Collective vormt daarop geen uitzondering. Die fascinatie deelde ze met haar ex-echtgenoot, zo schrijft ze in haar memoires (Girl In A Band uit 2015): “Noise was an insult, a derogatory word, the most scornful word you could throw at music. Thurston said he wanted to reclaim the word noise, even though nobody really knew what a ‘noise band’ was or was supposed to sound like.” Sonic Youth zocht het in klankpartijen van gitaren die allemaal verkeerd gestemd waren. Solo zoekt Kim Gorden het tegenwoordig in trap- en hiphopbeats (ik kom hier nog op terug), industriële erupties en soms zelfs autotune. Ze gaan gepaard met de stereotype ingetogen ‘sprechgesang’ die we van Gordon kennen: toonloos en vlak, met veel valse lucht, afstandelijk misschien, maar zeker niet zonder zeggingskracht.

Soundcloud-rap

De liefde voor beats is niet helemaal nieuw, halverwege de jaren tachtig startte Sonic Youth een sideproject – Ciccone Youth – waarmee ze gestoorde hiphopversies van Madonna-klassiekers als Into The Groove speelden. In de verte doet het geluid van The Collective daar een beetje aan denken. Kim ging vorig jaar in zee met dezelfde producer die haar eerste solo-album No Home Record uit 2019 geluid gaf: Justin Raisin. Die is bekend van onder andere werk met Charli xcx, Lil Yachty en Drake. De allesoverheersende beats op The Collective zijn van zijn hand. Soms waren ze al af voordat de plaatopnames begonnen. Zo was de beat in opener BYE BYE oorspronkelijk bedoeld voor Playboy Carti. Samen met Gordon maakt Raisin er een dik geluid van, vol zware bassen en harde, scherpe klanken. Lekker lo-fi allemaal. De hithat-ritmes zijn complex als bij de beste Soundcloud-rappers. Dus eerder dan aan Jay-Z of Kanye West doet het geluid denken aan industrial hiphop-acts als Death Grips of de techno-terreur van Atari Teenage Riot (die een deel van hun naam uit een Sonic Youth-klassieker hebben overgenomen). Gitaren zijn er ook, maar ze zijn nauwelijks als zodanig te herkennen. Het zijn niet meer die uitwaaierende snarenmeanders van SY. Gordon en Raisin hanteren eerder een soort abstracte cutup-methode. Vervormde noise-explosies worden ritmisch geplakt.

Ennui

In haar teksten is zeventiger sterker dan ooit. Ze ageert tegen foute mannen, als ze cynisch in de huid kruipt en kweelt: “Giddy up! Giddy up! Don’t call me toxic, just cause I like your butt!” En even verderop doet ze een ode aan sterke vrouwen: de New Yorkse noise-collega’s Pussy Galore en de Russische punkiconen van Pussy Riot. BYE BYE is eigenlijk niet meer dan een rij artikelen die Gordon in haar koffer stopt als ze op reis gaat. Is dat bedoeld als commentaar op materialistisch denken of als een waarschuwing tegen aankomende dementie? Hoe dan ook, ze zingt het ‘boodschappenlijstje’ met een ironische sensualiteit zoals alleen Kim Gordon dat kan. De vervreemding van het moderne leven komt steeds terug, vol consumentisme en ennui. “Cement the brand!”, roept ze cynisch uit.  

De oude dame kiest niet voor nostalgie. The Collective is een wilde plaat geworden en overdaad in woord en klank. Maar het werkstuk ligt in de lijn van wat Gordon altijd al heeft gedaan – iets wat ze kernachtig omschrijft in het nummer Shelf Warmer… “The right stuff! No fluff!”

–

–

–

–

Alle beste albums van 2024: