Vaak scan je een recensie op namen van andere artiesten die genoemd worden, om je een beeld te vormen van wat een muzikant of band maakt. Referenties. Nou, daar is bij Yves Tumor geen beginnen aan. Je pakt een stapeltje artikelen erbij (New York Times, HUMO, The Guardian, NRC, de Standaard, The Observer). Wat kom je dan tegen? Ariel Pink, Massive Attack, Arca, Sun O))), Jodeci, Lil Peep, Aphex Twin, Morrissey, Mykki Blanco, kunstenaar Kenneth Anger. Tja, wat heb je aan zo’n lijstje? Safe In The Hands Of Love, de laatste plaat van Yves Tumor is ongrijpbaar. Net als de rest van zijn werk. Muziek voor de durvers dus.

Net zo diffuus is wie Yves Tumor is, waar hij is of wat hij is. Soms kom je ook de naam Sean Bowie tegen of Rahel Ali als alternatieve pseudoniemen voor die naam die niet waar kan zijn. Naar het schijnt woont en werkt Yves Tumor in Italië, naar het schijnt is hij door en door Amerikaans muzikant. Producer uit Tennessee. En ergens werd hem ook een Franse afkomst toegeschreven. Het blijft gissen. Er zijn nauwelijks interviews of foto’s gepubliceerd. Hoe oud is hij? Is hij LHBTQI?

911
Vragen, vragen, vragen. Wat je wel weet is dat dit zijn derde plaat is. Enig houvast biedt je het feit dat die is verschenen op het prestigieuze WARP-label en dat is doorgaans een garantie voor kwaliteit op het gebied van ambient en electro. Dat is ook wat Yves Tumor biedt, maar het is veel meer dan dat. Noid is een jaren ’90-achtige track met gierende gitaren en van die typische synthi-strijkers. En daaroverheen roept Yves Tumor ‘911’ en herhaalt hij het mantra ‘Sister, mother, brother, father / Have you, have you looked outside? / I’m scared for my life / They don’t trust us / I’m not part of the killing spree / A symptom, born loser, statistic’. Meteen daarna komt een triphop-achtig nummer: Licking An Orchid, gecombineerd met een laag noise waar Portishead voor terug zou deinzen. Misschien wel de meest aangrijpende track is Lifetime, waarin Yves Tumor’s raps zo emo klinken als Lil Peep. Hij rapt over hoe hij werd weggehouden van de mensen die hij lief heeft. ‘I swear it’s torture / I miss the days out in Biscane / I miss my brothers’. Het is op dit album vaak huilen en dansen en chillen tegelijkertijd.

Beach goth
Plunderphonics, noise, post-industrial, ambient punk, breakbeat pop, allerlei etiketjes komen voorbij. ‘Beach goth’ kwam je zelfs ergens tegen… En soms zijn het gewoon verwarrende klanken, niets meer en niets minder, zoals in de afsluiter Let The Lioness In You Flow Freely (prachtige titel trouwens). Dat nummer klinkt op het eerste gehoor als ziekelijke chaos, maar er zit zoveel onder. Laat je nou eens niet afschrikken door wat je denkt dat lelijk is. Lelijk is eigenlijk mooi, ofzo. De plaat eindigt even verwarrend als al deze verhalen over Yves Tumor. De noise verdwijnt, je hoort nog even een Caribische sample: ‘let me be your angelfire, let me be your angel’. En dan is het gedaan. Na precies 42 minuten is het plop uit. En dat is veel te snel. Je wilt Yves Tumor nog veel beter leren kennen.

Alle beste albums van 2018:

• Young Fathers – Cocoa Sugar
• Tirzah – Devotion
• broeder Dieleman – komma
• Young Echo – Young Echo
• Suuns – Felt
• Hookworms – Microshift
• Julia Holter – Aviary
• Angelique Kidjo – Remain In Light
• Yves Tumor – Safe In The Hands Of Love
• Ezra Furman – Transangelic Exodus
• Simian Mobile Disco – Murmurations 
• Giulio Aldinucci – Disappearing In A Mirror
• Ben Khan – Ben Khan
• Biosphere – The Hilvarenbeek Recordings
• Sophie – Oil Of Every Pearl’s Un-Insides
• The Caretaker – Everywhere At The End Of Time
• Wende – Mens
• Low – Double Negative