De beste albums: 17 van ‘17

– Dus… 2017 was het jaar van David Bowie.
– Huh? Maar die is toch begin vorig jaar al overleden?
– Klopt. Maar kijk eens naar deze eindlijst… Zijn geest leeft voort.

Want wat zien we allemaal in deze lijst van 17 beste platen van 2017? Een onversneden protegé (David Bowie noemde Lorde ‘the future of popmusic’), een samenwerkingspartner die te verlegen was om Bowie’s muziek teveel aan te pakken (James Murphy van LCD Soundsystem). We zien een muzikant die zijn tegenspeler was in een Japanse oorlogsfilm (Ryuichi Sakamoto) en synthesist Alessandro Cortini van de band die ooit met Bowie het podium deelde (Nine Inch Nails). Er is een uitgesproken fan die qua ‘sound and vision’ net zo goed haar vrouwtje staat (St. Vincent). En we zien twee jazzo’s (Joseph Shabaton en Colin Stetson) die niet eens hadden misstaan op Bowie’s laatste album Blackstar.

Arcade Fire
De enige die we moeten missen in deze lijst is Bowie’s favoriete band: The Arcade Fire. Zij maakten in 2017 sowieso de song van het jaar met Everything Now, en ook de nummers twee en drie kwamen uit hun koker (Sings of Life en Creature Comfort). Maar over de gehele linie was hun album geen groot genoegen. Ze presteerden het zelfs om er mislukte reggae-dingen op te zetten. En daarmee spiegelden zij – onbewust – de allerslechtste plaat uit Bowie’s carrière: Tonight uit 1984.

Ruk
Okee, dan nog wat keuzes die deze eindlijst hebben bepaald. Veler favoriet The War On Drugs kwam er niet in. Ik vind dat zij vooral een saaie plaat hebben gemaakt – zij zijn de Dire Straits van dit jaar. Met rap en hiphop ben ik al een paar jaar een beetje klaar, hoewel ik het keer op keer probeer. Dus ook Vince Staples en Kendrick Lamar zijn meestal mwoh. En de Nederlandse favo Ronnie Flex vind ik vooral erg ruk.

Bubbling under
Er waren natuurlijk ook afvallers die mij zeer aan het hard gingen. Die wil ik nog even een eervolle vermelding geven. ‘Bubbling under’ in 2017 waren: Xiu Xiu met Forget, Dirty Projectors met hun gelijknamige plaat, erg fijn werk van Hauschka (What If), Kelly Lee Owens, Blanck Mass, Orson Hentschel met Electric Stutter, Planetarium (het project waar onder andere Sufjan Stevens aan meedeed), Ghostpoet, Zola Jesus (zoals elk jaar weer fantastisch), synthesizergrootheid Kaitlyn Aurelia Smith, fijne ambient van Hecq, nog fijnere ambient van Bibio, James Holden/The Animal Spirits, Perfume Genius. En uit Nederland: de nieuwe Piiptsjilling, Spinvis met Trein Vuur Dageraad en niet te vergeten Nadia Struiwigh met Lenticular!

Hier is ‘ie dan: de 17 van ’17. Klik de links voor mijn uitgebreide recensies.

1. LordeMelodrama
2. Ryuichi Sakamotoasync
3. St. VincentMasseduction
4. The xxI See You
5. LCD Soundsystemamerican dream
6. SohnRennen
7. ArcaArca
8. SevdalizaISON
9. Joseph ShabasonAtyche
10. Colin StetsonAll This I Do For Glory
11. JacaszekKwiaty
12. Karima WalkerHands In Our Names
13. Linde SchöneLinde van Nimma
14. LuwtenLuwten
15. BjörkUtopia
16. Alessandro CortiniAvanti
17. Fever RayPlunge

Wil je alles horen? Luister dan deze Spotify-list. Enjoy!

En hier drie keer The Arcade Fire:

LCD Soundsystem – american dream

De vrienden van VPRO 3voor12 en die van Muziekkrant OOR verkozen american dream van LCD Soundsystem tot album van het jaar. Ik ben het daar niet helemaaaal mee eens, maar ik kan het goed begrijpen. LCD Soundsystem maakte in 2017 de beste plaat uit haar bestaan. En dat terwijl het niet eens de bedoeling was dat er nog eentje zou komen, een reünie leek niet zo’n goed idee. Maar dankzij David Bowie rees de band op uit haar graf en kwam een jaar later met american dream op de proppen.

LCD Soundsystem is al meer dan vijftien jaar vooral het project van James Murphy, die ook meewerkte aan David Bowie’s laatste twee platen. In die tijd twijfelde Murphy over een herstart van zijn soundsystem. ‘Voel je je er ongemakkelijk bij?’ vroeg Bowie. ‘Ja’, zei Murhy. ‘Dan moet je het doen’, aldus Bowie.

Improvements
Misschien is de zegen van de mentor een reden dat american dream soms wat Bowie-esque klinkt (het ambient-achtige black screen is opgezet als een soort postume brief aan Bowie). Maar je hoort ook flarden Talking Heads (de polyritmische artfunk van other voices en change yr mind doet denken aan Remain In Light!), Joy Division/New Order (i used to), Suïcide (oh baby is het spiegelbeeld van hun Cheree) en punk (emotional haircut) doorkomen. De verwijzingen zijn heel wat talrijker en kleurrijker dan begin jaren ’00 toen het vooral ging om Daft Punk, dat bij Murphy thuis speelde. Alleen: de energie is anders. Cutting-edge dance is LCD niet meer. Logisch, James Murphy wordt een dagje ouder. Zelf zingt hij op tonite: ‘ You’re getting older and there’s improvements/ unless you’re such a winner that the future’s a nightmare’. En er is zeker veel verbeterd.

Afscheid
Het gekke is: met american dream maakt LCD Soundsystem een doorstart. Maar de teksten gaan allemaal over afscheid. Een afscheidskus voor een geliefde (oh baby), een sarcastische trap na voor de vriend/zakenpartner die Murphy bedonderde (how do you sleep?), afscheid van Bowie of het einde van de Amerikaanse droom in het titelnummer en call the police. Deze plaat van LCD Soundsystem heeft een duister kantje. Het is niet altijd leuk in Murphy’s universum. Maar ook voor twijfelende luisteraars geldt het credo van Bowie: Voel je je er ongemakkelijk bij? Dan moet je het doen.

Alle beste albums van 2017: