Jaaroverzicht 2024

Vaak hou ik hier een stichtelijk praatje aan het eind van het jaar. Dat de wereld vol ellende is, enzo, en dat het fijn is dat er muziek is om ons te troosten. Ik heb daar dit jaar helemaal geen zin in. Dat er ellende is, weten jullie allemaal. Dat er mooie muziek is uitgekomen ook. Dus cut the crap: daar gaan we nu bij stil staan.

Allereerst de 24 van 24, de beste albums van het jaar. Hier is de gehele lijst. Lees de recensies in de links.

  1. Charli xcx – Brat
  2. The Cure – Songs Of A Lost World
  3. Porcelain id – Bibi: 1
  4. Meis – Zwart/Wit
  5. Jan Jelinek – Social Engineering
  6. Nia Archives – Silence Is Loud
  7. Bolis Pupul – A Letter To Yu
  8. Kim Gordon – The Collective
  9. v/a (Red Hot) – TRAИƧA
  10. E L U C I D – REVELATOR
  11. Personal Trainer – Still Willing
  12. Xiu Xiu – 13th Frank Baltreme Italian Stiletto With Bison Horn Grips
  13. Beth Gibbons – Lives Outgrown
  14. Kendrick Lamar – GNX
  15. Nicolás Jaar – Piedras 1 & 2
  16. De Mannen Broeders – Sober Maal
  17. JPEGMAFIA – I Lay Down My Life For You
  18. Henrik Meierkord – Visitors To Erinnerungen
  19. Rachel Chinouriri – What A Devastating Turn Of Events
  20. A Lily – Saru I-Qamar
  21. cupcaKKe – Dauntless Manifesto
  22. Kee Avil – Spine
  23. Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra – Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra
  24. Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA

Heb je even 22 uur en 13 minuten? Luister dan de hele 24 van 24 op Spotify:


Ik heb natuurlijk weer heel veel weg moeten strepen. Dat doen pijn. Het is zo zonde dat ik de nieuwe albums van bijvoorbeeld Einstürzende Neubauten en Nick Cave & The Bad Seeds niet in mijn lijst kon opnemen (ik kom hier nog op terug). Of die van Arooj Aftab – alhoewel die net iets minder indruk maakte dan haar prachtige Vulture Prince uit 2021. De ‘drugsbaronnen’ van Fat White Family brachten ook weer een onnavolgbare plaat uit. Eigenlijk had ik de ‘ambient-soul-plaat’ Contezza van Laryssa Kim bij jullie onder de aandacht willen brengen en de fijne field recordings van Kate Carr die opnames maakte tijdens een zomerse reis door Londen. (Bij deze dan en bij deze dan.) Dan waren er ook nog vaste waarden als Brittany Howard, Chelsea Wolfe en The Bug, die ook dit jaar weer kwaliteit leverden.

Albumhoes

De best verpakte plaat vind ik Fil O Fenjoon van het duo ZÖJ. Schattig toch? De muziek hoef je verder niet te luisteren.

Foto: Sjef Prins – APA Foto

Re-releases en compilaties

Hoe langer de popgeschiedenis zich uitstrekt, hoe meer men terugblikt via heruitgaven. Ik ben daar niet vies van. Hier is mijn top 10 van re-releases, compilaties en tribute-albums. Eighties rule dit jaar! Fijn is dat er ook veel obscuur materiaal werd opgedoken uit de archieven.

  1. Control I’m Here: Adventures On The Industrial Dancefloor 1983 – 1990
  2. Pixies – At The BBC, 1988-91
  3. Harde Smart Volume 2: Flemish & Dutch Grooves From The 80’s
  4. Ghana Special 2: Electronic Highlife & Afro Sounds In The Diaspora (1980-93)
  5. Everyone’s Getting Involved: A Tribute To Talking Heads’ Stop Making Sense
  6. Sprung aus den Wolken – 1981 West-Berlin
  7. Heaven Sent: The Rise Of New Pop 1979-1983
  8. Throbbing Gristle – The Third Mind Movements
  9. Cocteau Twins, Harold Budd – The Moon And The Melodies (2024 remaster)
  10. GAS – GAS
Foto: Sjef Prins – APA Foto

Song van het jaar

Een van de mooiste stukken – ik weet niet of ik het echt een ‘song’ kan noemen – die ik dit jaar hoorde was Pattern In Heritage van Canberk Ulaş, een Turkse duduk-speler die nu in Zweden woont. Canberk Ulaş laat de geluiden van het traditionele instrument samenvallen met elektronische klanktapijten die zo lijken weggehaald bij de geluidsmagiërs van Coil. Zeker het tweede deel van Pattern In Heritage is adembenemend van verstilde schoonheid!


Clip van het jaar

Zal ik gaan voor een superkunstzinnige clip of voor een grappig commerciële? Ach, ik doe allebei. Zo is de clip Tiger Laughs van Andrey Kirichenko een prachtig staaltje bewegende naïeve kunst. Maar eigenlijk smolt ik ook meteen voor de clip van Europapa – nog ver voor al dat gedoe begon… Hier zijn ze allebei.


Concerten

Hier wat foto’s die ik maakte van het allerbeste concert van het jaar: Nick Cave & The Bad Seeds speelden op 29 september de Über Arena in Berlijn plat. “We hadden kippenvel, we hebben gehuild, gezongen en wild gedanst. Het was halleluja fucking goed!”, schreef ik op social media en daar heb ik nog steeds niks aan toe te voegen. Cave’s oude kompaan Blixa Bargeld stond met zijn band Einstürzende Neubauten een half weekje eerder in TivoliVredenburg Utrecht. Ze gaven een prachtig concert, niet meer zo lawaaiig als vroeger maar vol subtiele ritmes en melancholieke sferen. En er waren nog meer ouwe rotten die anno 2024 nog steeds wisten te overtuigen: ik was flabbergasted door de show van Massive Attack in het Spoorpark in Tilburg en ik ging lekker uit m’n plaat bij The Human League in TivoliVredenburg.

Maar de leukste dingen vinden plaats in de kleinste zaaltjes. De oudgedienden van It Dockumer Lokaeltsje overtuigden in Willemeen Arnhem en over het meest verrassende optreden van het jaar heb ik al geschreven in de recensie van Bibi:1 van Porcelain id. Ga hen zien als je kan! Iemand anders om in de gaten te blijven houden is Douglas Dare. Wij zagen hem shinen in de kleine dependance van Berghain in Berlijn.

Boeken

Het is een cliché, maar waar. Voor mij gold dit jaar meer dan ooit: ik lees niet, ik schrijf. Met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik nauwelijks boeken of e-books heb gelezen – en al helemaal weinig over muziek. Wie de recensies van de 24 van 24 nauwlettend heeft gelezen, is opgevallen dat er in élk stuk – en in dit overzicht – het zinnetje ‘ik kom hier nog op terug’ staat. Het is mijn eigen kleine ode aan de gelijknamige roman van Rob van Essen, een van de meest originele boeken die ik dit jaar heb gelezen.

Maar dat terzijde; muziekboeken nu. Ik kocht eentje in de ramsj en die heb ik verslonden. Het was de verzamelbundel De Beste Muziekverhalen Van 1945 Tot Nu, samengesteld en ingeleid door Leon Verdonschot (‘nu’ is 2008, het jaar waarin de bundel verscheen). Het is een geweldig stukje geschiedenis van de muziekjournalistiek! Een ander oudje is het prentenboek Where’s Bowie? – een soort Waar Is Wally, maar dan met karakters als Ziggy Stardust, Major Tom, de Thin White Duke en Bowie in Berlijn. Ik kocht het in een Duits museum.

Dan nog een stukje Arnhemse nostalgie: dit jaar verscheen het boek George Jazzcafé, Een Arnhemse Legende van Peter Bierhaus en Kees de Bruijn. Zij brachten op prachtige wijze de geschiedenis in kaart van de kleine bruine kroeg (1974 – 1996), waar werkelijk alle jazzgrootheden speelden – van Chet Baker tot Dexter Gordon tot Art Blakey. Er zit zelfs een cd bij van een concert van Chet bij George (een optreden dat ikzelf heb gemist, we wilden geen kaartje kopen omdat we anders geen geld meer hadden voor bier…).

Foto: Sjef Prins – APA Foto

De doden

Regelmatig schrijf ik voor weblog Ondergewaardeerde Liedjes een in memoriam voor artiesten die gaan hemelen. Dit jaar ging het bijvoorbeeld over Frank Z van Abwärts, Aston ‘Familyman’ Barrett, Karl Wallinger, Jean-Marie Aerts of Roli Mosimann van Swans. En natuurlijk over zanger Damo Suzuki van de legendarische krautrock-band Can. In het nummer Paperhouse schreeuwt hij het uit: “You can make everything what you want with the mind.”


Dat lijkt mij de perfecte nieuwjaarsboodschap. Ik wens jullie allemaal een gelukkig en creatief 2025.

Nia Archives – Silence Is Loud

Van Goldie tot Grooverider, van Dillinja tot LTJ Bukem… de hoogtijdagen van jungle en drum ’n bass lagen halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw. Die tijd heeft Nia Archives nooit meegemaakt. Toch is de 24-jarige dj/producer/singer-songwriter de leading lady van de wijdverspreide revival anno nu. Dat doet ze met verve… én met een gouden strotje. Niet voor niets wordt Nia de ‘Amy Winehouse van de drum ’n bass’ genoemd.

Dat is op zich al bijzonder. Jungle en drum ’n bass stonden bekend als redelijk geïsoleerde stromingen. Alleen David Bowie deed in de tweede helft van de jaren negentig een poging om de zware bassen en ratelende ritmes te integreren in solide popsongs. Dat was best geslaagd, luister het album Earthling nog maar eens terug.

Maar eigenlijk hebben we moeten wachten tot 2024 voordat underground jungle en drum ’n bass echt een huwelijk aangingen met andere stromingen als bijvoorbeeld neosoul en zelfs britpop. Enter Nia Archives en op naar de hitlijsten! Zelfs Fred Again… en Jorja Smith zijn fan.

De in Bradford, Engeland geboren Dehaney Nia Lishahn Hunt werd in de kerk opgevoed met een streng evangelie. Maar op de geluidsinstallatie van haar oma leefde ze zicht uit met jungle, afrobeat en soul. (Haar grootmoeder en haar tante hebben overigens nog steeds programma’s op het lokale radiostation van Bradford).

Vervolgens zette deze dame het mannenbolwerk – dat deze scene toch is – volledig op zijn kop! Nia Archives debuteerde in 2020 met de zomerse single Sober Feels en daarna bracht ze nummers en ep’s uit gevuld met een combi van heftige drum ’n bass en UK garage met Zuid-Amerikaanse bossanova-melodietjes.

In april van dit jaar verscheen haar debuutalbum Silence Is Loud, als opmaat naar een festivalseizoen waarin ze heel Europa voor zich wist te vinden. Ze zette bijvoorbeeld Down The Rabbit Hole en Pukkelpop op zijn kop. Maar ze is op haar best in kleine, zweterige zaaltjes – zoals eind dit jaar in de Melkweg Amsterdam – waar ze zich eerst ontpopt als underground dj voordat ze liedjes gaat zingen. Een zeer overtuigende opbouw!

Dat ze swag heeft, wordt sowieso snel duidelijk. De ‘next-gen junglist’ blinkt namelijk uit in het produceren van harde, snelle ADHD-beats. Als ze goed gas geeft, stuiteren de jungle en drum ’n bass onweerstaanbaar door de zaal. Het gaat allemaal nog een tandje sneller dan in de nineties, zo lijkt het wel. En dat wordt gewaardeerd: ‘godfather’ Goldie lacht zich rot op Silence Is Loud (hij heeft een cameo in het nummer Tell Me What It’s Like?).

Tussen alle hyperkinetische beats klinken catchy popsongs door. Nia Archives kwalificeert haar muziek als “modern-day punk music in a dance space”, en dat is tekenend voor dat ze verder kijkt dan de clubs. Ze laat zich – net als Rachel Chinouriri, die andere frisse dame van 2024 – ook inspireren door britpop en Lily Allen. Ze zingt ook een beetje als Lily, haar jeugdidool. Dat ze vergeleken wordt met Amy Winehouse is eerder vanwege haar vettige accent.

De plaat start in party-modus met het titelnummer Silence Is Loud. Wat een banger is dat! Maar tegen het einde is er een reprise van dat nummer (ik kom hier nog op terug). Dan vallen de beats opeens stil. Over een zachte sirene plus wat vreemde samples horen we alleen pianoklanken en de stem van Nia Archives. Dan valt op hoeveel soul die vrouw in haar stem heeft.  

Ze noemt zichzelf ‘emotional junglist’. In haar nummers gaat snelheid hand in hand met gevoelens en melancholie. Nia Archives navigeert langs thema’s als angsten, eenzaamheid en verwarring. Ze zingt over typische GenZ-gevoelens als “I feel so lonely, especially in crowded rooms”. Ze omschrijft in het nummer F.A.M.I.L.Y hoe ze vervreemdt van haar weinig begripvolle naasten. In uitsmijter So Tell Me… herhaalt ze keer op keer: “I get so stuck inside my head / This overthinking sends me west / Obsessed ‘bout everything you said / And what I could’ve said instead.” En in Nightmares zingt ze de frustraties over een ex van zich af. Ook weer zo scherp als Lily Allen. Nia zingt dan: “All of my friends hate you / To be fair, I do too”.

Ondanks de opbouw van openingsknaller naar reprise plus nog twee uitsmijters daarna, vormt het album geen eenheid. Daarvoor is het veel te fragmentarisch. Het stuitert alle kanten op. Precies zoals goede jungle moet doen!

Alle beste albums van 2024: