JPEGMAFIA & Danny Brown – SCARING THE HOES

‘Met die gekke shit gaan we geen wijven krijgen, jonguh. Stop scaring the hoes!’ Aan die internet-meme ontlenen ‘oddball-rappers’ JPEGMAFIA (alias Peggy) en Danny Brown de titel van hun samenwerkingsproject. Blijkbaar moet die in kapitalen: SCARING THE HOES. Zonder ‘stop’ dus, want gekte is juist hun handelsmerk op deze collageachtige plaat. Met hun vrolijk anarchistische opvattingen van hiphop weten ze de grenzen van het genre te rekken tot in het onvoorstelbare. En nog een beetje verder…

Peggy en Danny. Dat klinkt als een mooi duo, niet? Het is dan ook logisch dat de twee mannen elkaar vonden. Een match made in heaven voor de weirdo’s van deze wereld. Beide heren opereren ergens in het absurdistische en chaotische verre veld van de hiphop, alleen JPEGMAFIA vanuit New York en Danny Brown vanuit Detroit. Ze zijn allebei een ster in het zich toe-eigenen van bizarre memes. Spelen de funky pimp met verve als dat moet, Snoop Dogg-style. En dan delen ze ook nog een voorkeur voor farmacologische delicatessen. Vooral Danny Brown bouwde afgelopen jaren flinke issues op met drank en drugs. Maar tegen de tijd dat SCARING THE HOES uitkwam zat hij in rehab. En afgelopen zomer gingen Peggy en Danny geheel fit op tournee door Amerika met dit materiaal.


Het is lastig om SCARRING THE HOES te omschrijven. De muziek is een samplerijke kruising tussen glitchpop, plunderphonics en lofi-hiphop, in elkaar geknutseld op een laptop en een oude Roland SP-404. Dat klinkt behoorlijk smerig. De bassen zijn vaak zwaar overstuurd en ze duwen soms de rest naar de achtergrond, maar dat mag de pret niet drukken. Ingrediënten in deze vreemde collage zijn onder andere I Need A Girl (Part 2) van Diddy of Gone van NSYNC, maar net zo goed Nintendo- of Sega-gamegeluiden of fragmenten uit Japanse B-films en blaxploitation movies (de albumhoes zegt genoeg, die is een verwijzing naar de film Sweet Jesus, Preacherman uit 1973). Je hoort stukjes loungeroom jazz, LL Cool J, gospelkoortjes, sax-uitstoten of droge notificaties van iMessage. Allemaal als repeteergeweer. ADHD in het kwadraat. Het is indrukwekkend hoe JPEGMAFIA in het nummer Fentanyl Tester het refrein van Milkshake van Kelis verknipt en stap voor stap verbouwd tot trap-beat. Maar net zo makkelijk babbelen de heren over flarden van een oud soulnummer van Michael Jackson heen, dat keer op keer wordt herstart.

Als je al dwarsverbanden wilt leggen, dan met het verleden. De oude Def Jam-platen. Peggy en Danny combineren de punkachtige humor en frisheid van de Beastie Boys met de muzikale inventiviteit van Public Enemy. Dat weten ze succesvol te vertalen naar de Tiktok- en laptopgeneraties. Het is mooi om te zien dat het vernieuwende SCARING THE HOES hoog eindigt op alle hiphop-jaarlijstjes van 2023.

De veertien korte instrumentale tracks zijn het werk van JPEPMAFIA. Daaroverheen spuien Peggy en Danny fifty-fifty hun vunzig humoristische raps. Het is allemaal dolle pret. Vooral de nasale stem van Danny Brown doet het ‘m hier. Hij is in het bezit van een onnavolgbare flow. Zij teksten ook. In het nummer God Loves You probeert hij de kerk een beetje geil neer te zetten en rapt dan: “Sit on my face, I wanna speak in tongues”. Maar Peggy tekent voor de beste openingszin van een hiphopalbum. Hij begint het nummer Lean Beef Patty met de woorden: “First off, fuck Elon Musk / Eight dollars too much, bitch, that’s expensive.” 

Zo val je van de ene muzikale verbazing in de andere. Noem het surrealisme. Noem het dadaïsme. Peggy en Danny zetten een volledig nieuwe standaard neer. Ze schrijven nieuwe regels. Precies wat hiphop nodig had.

Alle beste albums van 2023: